Sahipsiz bir öykü okudum dün gece,

Bilindiğinin aksine aşk demiyordu;

Adam

Ve hayat demiyordu;

Kadın

Hiç birşey olması gerektiği gibi değildi…

Öykü bu ya!

Yine de mutlu bitiyordu…

Yara almıştı adam;

Kızgın, kırgın, yıkılmış,

Çıkartıp hançeri kınından;

En mahremine saldırdı;

Kadının ruhunun…

Kadın güldü!

Gözlerine baktı adamın;

Sevdiği, inandığı, teslim olduğu…

Acaba hala; o mu?

Sustular sonra;

Çıldırasıya bir sessizlik,

Dillere hapsolan sevda,

Ve askıda kalan aşk…

Mutlu son mu?

Ağız dolusu küfürdü;

Belki aşk...


TOO LATE