Yokluğunda kağıttan gemiler yaptı çocuk,

Yüzdürdü hayâl iklimlerinde.

Koştu gitti babam gibi sever diye,

Oysa ki yoktu hiç umut ışığı,

Aşk bu sokaktan taşınmış olmalı.

Bulutlar savaştı göğünde,

Yağmurlar, gözyaşına inat aktı gül dudaklarına.

Sensizliğin adını yazdı zifiri karanlıklara.

Doyasıya ağladı yüreğinden kan damladı.

Papatyalar artık beyaz değil,

Geceye sevdalı şimdi.

Yoksunluğundan...

Umutsuzluğundan değil!

Çocuksu mutluluktan gözleri nemli,

Yaradana açılmış eller,

Gözler ağlamaklı.

Sevdası çocuksu gülüşünde saklı,

Yüreği sana köpekler gibi zincirle bağlı!