Sen gibi olmasada baþka ellerde de sürülür tarlalarým,kimseye kýzamam elbet geçer sürgünlüðüm.Bir el belki bir gün çiðdem tohumlarýndan atar tarlama,gökyüzü duyar hasretliðimi baþlar aðlamaya ve bir gecede açar adýný taþýyan tohumlar mor beyaza boyanan tenimde.Gölgende serinler böcekler,bir günlük ömrünü dünden harcamaya razý kelebekler uçuþur,bir arý balýna katar polenlerini ve dökülen yapraklarýnla özün kalýr senden geriye,beni kahreden topraðýmý kabul etmeyen o vurdumduymaz,inatçý özün...Dört mevsim açýp solarken çiðdem çiçekleri,dört mevsimde üç yüz altmýþ beþ gün ne açar ne de solar hasretliðim.Geçer günler;tükenmek bilmeyen,yüreðimi delen asitli özlemin kuraklaþtýrýp çatlatýr topraklarýmý ve hayat verecek bir tohumum kalmaz geriye.Yolunu þaþýrmýþ bir arý geçer,son nefesini verir bir kelebek,bir böcek sýðýnacak gölge arar parelere bölünmüþ bedenimde.Gün gelir dikenli tellerle sarýlýr etrafým;iki üç kepçe kazarken öldürür son umutlarýmý ve betonlar döküp,demir çubuklar saplarlar yüreðime.Temel atma adý altýnda köklerini taþýyan temelimi delik deþik edip kat kat betonlara hapsederler.Çiðdem apartmaný derler bu beton yýðýnýna ve bir kýz çocuðu gözünü açar hastaneye yetiþmeden kalýplarýn esir aldýðý arsamda,onun da adýný çiðdem koyarlar.Artýk baba olan gençliðini arkasýnda býrakmýþ bir adam elinde topraðýndan koparýlmýþ çiðdemlerle koþup gelir eþini kutlamaya.Gördün iþte sen olmasan da,ne kadar sahte olsa da yaþýyor hala çiðdemler beton zýrhýna bürünmüþ topraðýmda.