Sabah olsun diye çok beklenmez... Nihayette güneş doğacaktır. Doğanın güneşi hep batar ve doğar. Ya insanın güneşi... Kahpe felek, kahpe dünya diye diye her suçu başka bir tarafa yüklemek ne kadar doğru. Onda var bende neden yok, o sarı benimki neden kırmızı demek ne kadar iyi. Umut, her şeyin başı, ortası ve dahi sonu. Umutsuz hayat ne kadar anlamsız, zevksiz ve çekilmez... İnsanoğlu hep kalbinin bir köşesinde umudunu hapis etmelidir. Belki de pranga takmak bile abartı sayılmaz. Düşünün bir kere, umut ederim diye başlayan her cümlenin insana ve o insanın yaşamına kattığı zevki ve arzuyu... Umut ederim diye başlayan her işin farklı yapıldığı ve umut edilene ulaşılmaya çalışıldığı bir yaşam... Umut ederim çiçekler hiç solmaz, umut ederim insanlar ağlamaz, umut ederim kavgalar biter, umut ederim insanlar küsmez, umut ederim umutlar ve sevgiler bitmez... Evet, umut diye başlayan binlerce söz, binlerce temenni... Umut insanın her yerinde, dünyasında, yaşamında... Yaşamak bir umuttur, umut ise yaşamak...