ne zaman büyüdüm ben,
ne zaman çıktı sakallarım, dayağımı ilk ne zaman yedim
ilk ne zaman çocukluğum bitti, ne zaman eşşek kadar oldum senin nazarında...

hatırlıyorum, küçükken çok özel olurdu bugünler. iple çekilirdi arkadaşların gelmesi hediyeler geitrmesi... gün geçtikçe yüzüme oturan bu somurtma gibi yavaş yavaş soldular, önemsiz oldular.

herşey çok anlamsız oldu artık anne, doğduğum zaman bilemezdim bunu, sende bilemezdin. doğduğum andaki gibi ağlıyorum hala, o hınçla hala. hiçbir şey değişmedi, bir adım ileri gitmedim.

senden kaçıyorum anne beni böyle görme diye, yanındayken gülüyorum, sanki iyiymişim gibi yapıyorum. büyüyorum anne, yalnız büyüyorum.

kimse güvenmiyor artık, kimse sevmiyor, sen seviyorsun birtek, karşılıksız, sen biliyorsun. ama sakın üzülme toparlıycam, zamanla ayağa kalkıcak örselenmiş ayaklarım, haykırıcam yine, eskisi gibi kahkaha atıcam yüksek sesle, sen hiç merak etme, doğduğuma sevinebilicem tekrar...

ama bugün değil ... şimdi değil.

aldırma
rahat söyleyebiliyorum bunları
asla okuyamayacağını biliyorum

boşver

iyi ki doğdun dediğini duyar gibiyim şimdiden
iyi ki doğdum..
iyi ki.
...