parçalanırken gökyüzünde ay
en çok neresinden akar kan
ne zaman incinir insan?
genleşen bir acıyı tutuverince orta yerinden
şaşarak bakarsın önceleri
günü gelince anlarsın ancak
yaşamın sürekli bir şaşkınlık olduğunu

kalbinde esen rüzgarlar aldatıcıdır
kızıl çemberlere takılır kanadın
sarsıntılar oluşur, depremler ve yangın
yıkar ummadığın insanların duyarsızlığı
içinde bir gemi battıysa eğer
artık nasıl güvenebilirsin
seni çağıran denizlere?

kederlenince çıkılan sokaklar
adımları eskitir yalnız...
anlatamazsın, anlamazlar
içindeki serüven coşkusunu kaybettiğini
bir sunak taşı kadar soğuduğunu
ve artık baharları da sevmediğini...

bir gece ansızın çağırdılar beni de
valizlerimi gelip önceden topladılar
kumlara çizdiler uçsuz bir kalemle gençliğimi
üstüne remiller açtılar fallar kapadılar
bakır taslara baktılar, gülüştüler eksik dişleriyle
acımasızdılar ve çok çirkin
yaktılar herşeyi
korku bir fırtına gibi çevrildi etrafımda

orman altı bir sessizlikti sonrasında kalan
seçilen, önceden karar verilen değil
yırtılan tül sesi, tenden sıyrılan ruh
eskil bir çağdı benden ötede
titreyen parmak uçlarımda
çiçek lekesiydi
sayfa aralarıma iliştirdiğim
kırgınlığım...

düşününce anlıyor, yaşadıkça öğreniyor insan
kösnül bir ağaç kadar yalnız olduğunu
ve birgün herkesin usulca
çekip gideceğini