Pırıl pırıl parlarsın, gönlümüzün göğünde;
Işıl ışıl ağarsın, kararmış dünyamıza.
Pusulalar gülümser, deryaların göğsünde;
Seyrine doyum olmaz, işlersin kanımıza.
***
Nuh Tufanı dünyamız, Azrail’le ortaklık;
Pusulalar işrette, güneş beynimize kor.
Kopan hengameye bak, mahşer gibi ortalık;
Bu bulmaca çözülmez, düşünmesi bile zor.
***
Kutup yıldızı ağmış, gülücükler dünyaya;
Yıldız falı akımı, Demirkazık’a kement.
İsli camlar ardından, bakıştılar uzaya;
Dost elini uzattı kutlu, mutlu, nurlu kent.
***
Altın şehir revaçta, ışık ışık çevreye;
Bal petekten süzüldü, kapış kapış insanlık.
Ameliyat neşteri indi, gözde perdeye;
Dünyada kıpırdanış, uyanış ve canlılık.
***
Mikâil sofrasını cömertçe kurdu yine;
Cebrail Kur’an’ını okudu nur besteden.
Azrail bile güldü, ölümün ölümüne;(1)
İsrafil sur üfürdü, gönlündeki neşeden(2)
***
Kutupyıldızı ağdı, dünyamıza bayram var;
Şeytanın tuzağına, kırım üstüne kırım.
Göğün sonsuzluğundan kutlu dosta selam var;
O varsa dünyamız var, varlığından ben varım.

(1) İnsanların mana dünyası ölmekteydi.
(2) Manada yeniden doğuş için.