VARMAMIŞ SELAM

al yazmadadır uzağa düşülen ilkin,
yüreğim
çimdik atılmış yeni yetme bir bela
bilirim
zor ama benden daha fazla yaşar bu sevda
serde yalnızlık ''kömbe'' gibi
homeros'un ilayda'sı, bedrettin'in, börklüceli'nin
tahir'in zühre'nin derdi
süksesiz çiy tanesi
munzurda gülümseyen bir çocuk adı
düşürür gölgesini yorgun düşlerin
kekik kokusuna
yarası
tenine çivilenmiş, yüzüne vurmuş şavkı kundakta
paylaşılmayan yıldızları öldürür,
güneşi üşüten sevgisizliğin adı bu sevda
varsıl bir hükümle sana tutuklu olup
beklemekte güzel -seni-
sana gelmemim olmayacak dönüşünde
ki
ıslanacaksa kimsesiz bir bir çocuğun üşüyüşünde
sende kalmışlığım
bir ağaç dalında, bir o yana, bir bu yana
çayda çıra gönlünle tüne gönlüme
bir kreş çocuğunun kalem açacağı gibi
eski bir yolda
boş bir margarin tenekesinin üstünde
pişti oynarım rüzgârda
kimsesiz bir deliyle

''fındıkkabuğuna''

yarım kalmışlığımdır söz konusu
alınganlığıma çöken yorgun direncim
senin sesinde yanık bir türkü
ele avuca sığmayan
çingene çiçeği
belki aptal bir düş damlası
tren rayları gibi yalnızlık seni görünür kılan
tenhalaştırma beni
tıpkı çocukların tanklara attığı taş gibi
arkasından koşup ''adres vermedin'' der gibi
ıpıssız yar'ların hüzünlü yalnızlığının
son pırıltısısın, bakmamım yıldızlara

oysa ulaştığım yer yoksa; sevmek benim neyime
böyle anlarda anam gelir aklıma
dokununca solgun bir gül olan burukluğumda
biçilen ekin gibi harmanda
''mutlanan''
yüreğimin sızısı
bir tas suyun, bir dal üzümün hüznü
çeker beni varmamış bir selama
sevdamın sevdasında
kazılmış tünel tadı, yüküm
ceviz kınası
bense yanık bir sual ucu
kıymıkta....

kenan can yoldaşlar