Tuba aðacý, kökü göklerde olan bir aðaçtýr. Kökü gökte meyveleri ise yeryüzünde...
Kimi insanlarda týpký tuba aðacý gibi olurlar. Kökleri olsa bile bunu istemeden köksüzlüðü þiar edinerek yaþarlar. Ve bu insanlar en çok gitmek ve kalmak arasýnda sýkýþýrlar...
Bulunduklarý mekan, zaman ve insanlarla aralarýnda bir kök olmasa bile gidemezler ve hep gitmeyi arzularlar... Oysa gitmek fikri ne kadar ötelenirse ötelensin her daim peþlerinden gelir... Ve farkýnda olmadan bi çemberde yürürler gitmek fikri onlarý takip eder onlar gitmek fikrini... Ve günlerden birgün kuyruðunu yakalamaktan vazgeçmiþ bir köpek gibi gitmeyi yakalamaktan yorulup durduklarýnda gidiverirler...
Ve iþte tam da o an, hep hayalini kurduklarý gitmeyi gerçekleþtirdiklerinde içlerinde garip bir sýzý meydana gelir. Ellerini nereye koyacaklarýný, adýmlarýný ne yöne atacaklarýný ve en çok da bakýþlarýnýn ne yöne çevireceklerini þaþýrýrlar... Sanki derinlerde bir yerde birþeyler ölmüþtür. Ve bütün yürek o ölünün arkasýndan yas tutmaktadýr...
Çünkü aranan bulunmuþtur... Evet gidilmiþtir...
Ama artýk gitmenin büyüsü de gitmiþtir...