her şey bir soru işareti
ve onu takip eden üç nokta ile başladı
hangisi önce düştü akıllara bilinmiyor
gün çengele asılıp işkence edildi
teninde sigaralar söndürülerek aşklar çizildi
zaman yağmalandı
anılar tutsak edildi
beynin karanlık hücrelerine
görüntülerin akışı kesildi
acı vermemek için
göz bağı kullanılmadı
sesin tınısı kaybedildi
düşürüldü düşük eşiklerden
esirgendi

kadın!
düşürüp aklının maskesini yüzüne
yollar döşedi gözlerine
yolculuklar baharlarında
"elleri" tutsak kelimeler
iki koluna girilip süreklenen bir mahkûm
sorular nişangâhında
üç noktalar zemininde

adam!
soldurup bu soluk benizli ayrılığı kattı aklının arasına
her akşam dinlediği hüzünlü bir şarkıda aradı eskiyi
sigarasının dumanından efkâr ördü yokluğa
boş sokaklarına kentin beklenilen gelecekmiş gibi baktı
kimse çıkıp gelmedi
çat kapı sesi hiç duyulmadı
dudakların bir saatli bomba gibi
ayarlı gülümsemesi olmadı
acıktı
susadı
üşüdü
nesneler istedi
hissetmek için devinimsiz kılınmış bu dünyayı
nesnelerin önüne sıfatlar dizdi öbek öbek
tamlayanları tamamlanamamış
hiç ait olunamamış tamlamalar kurdu
oysa o, tamlayanın ekinde virgülden önce
bir ömür peşindeydi…
ve düştü tümce
düşük desibelli bir sesle
kulakların duyma eşiğine ayaklarını takıp
düştü…
düştü;
soru imgesinin kancasından asılı teni kurtarmak
ya da atış alanın dışına çıkabilmek
soru imgeleri yağarken üzerine
avlanma mevsimi açılmışken sevgilerin
duvar dibinde gözleri bağlı kurtulmak

yansı-ma!
yansımadan daha hiçbir şey
kırıldı ayna…
taşıyamadığı yük
saklayamadığı sır neydi bilinemedi
düşen tüm şeylerde bir parça kendi oldu
adam ve kadın "biz"in uzağında
öğrenilmiş şeylere anaforlar bıraktı
kırılmanın sesi
küçük dalgalarında aynanın
sanrılar yaşanılmışlığı derinler oluşturdu
aklın sığ sularında
hep tekil kalındı
kılınılmış edim rüzgârında
ayna gölgesini yitirdi
kadın yitti
adam yitti
zaman yitirildi