Anahtarını usulca cebinden çıkarıp bahçe kapısından içeriye girdi, işte o an gözleri dolmuştu, kendi kendisini teselliye çalışırcasına elini sallıyordu sağa sola, boşverr der gibi…
Ağır adımlarla bahçeden geçip birkaç basamak merdivenleri çıktı , bir başka anahtarla evinin kapısını açtı , o kadar ağır adımlarla ilerliyordu ki sanki zamanı durdurmak ister gibiydi.Derinden bir nefes aldı elindeki fileyi mutfağa masanın üzerine bıraktı boş gözlerle etrafına bakındı yavaş yavaş mutfağın penceresine doğru yürüdü işte o zaman gözlerinden iri iri damlalar dökülmeye başlamıştı bile…
-ben ne yaptım , nerede hata yaptım ? diye kendi kendini sorgulamaya başlamıştı, biliyordu artık çok geçti .
Yaşanmış onca yıldan geriye elinde ne kalmıştı ? kocaman koskocaman bir hiç…
Ne olmuştu ? neler olmuştu da bir anda yalnız yapayalnız kalmıştı .
O hiçbir zaman unutamadığı o gün geldi şimdi gözlerinin önüne yaşadığı sürece unutamayacağı o gün…
Ansızın elinde bir valizle girmişti içeriye suskundu, yüzüme bile bakmıyordu, acaba neden yüzüme bile bakmıyor ? demiştim kendi kendime, tabi cevapları da sıralamıştım yine kendim , ya cesareti yoktu veya , veya yüzüme bakmayı bile istemiyordu…
Öyle yada böyle gidiyordu işte . beni yalnızlıklara koyup da gidiyordu, tek bir kelime söylemeden gidiyordu , hazırladığı valizin kapağını kapadı, son bir kez doğrulup önce odanın içinde gözlerini gezdirdi sonra yüzüme baktı baktı ve yürüdü gitti ..

Yağmur sessizce yağıyordu.
Garip bir burukluk yüreğimde,
Kelimeler düğümlendi boğazımda
Yaşlar akmaya başladı gözlerimden.
Uzanıp ellerim tutamadı ellerinden.
Sevgili ne olur gitme kal diyemedim.
Düğümlenmeseydi boğazımda kelimeler,
Uzanıp tutuverseydi ellerim, ellerinden,
Anlamsızdı, çok geçti artık yola çıkmıştın,
Bakakaldım ardından sen giderken…

Şimdi sonbaharı yaşayan tarumar olmuş gönül bahçemden evimin sararıp solan bahçesine bakıyorum gözlerimden süzülüp inen yaşlarla yağmurla yarışıyorum…

1dost@sacide


Her anı unutulmazdı

gözlerimi kapattım maziye
bir ılık süt içtim yatarken
uyandığımda sen yoktun
yastıktaki saç tellerin
yorgandaki kokun
gitmişti artık yoktu benim için

aldırma yağan yağmura
esen ılık rüzgarlara
dilek tutup;
kayan yıldızlara bakarken,
ağlama yokluğumda

bir kelebeğin hayatı kadar kısa
bir okadar da dolu dolu
yaşadık aşkımızı
her anı için değerdi birtanem
her anı unutulmazdı...

Ümit Tansu ŞİMŞEK