Hayatı sevmeyi becerebilseydim eğer yani senden de çok, yaşardım belki o zaman. Hayalim değil ben,kanlı canlı böyle, eski zamanlarda ki gibi yanında olurdum...Öldüm mü yani? Biten ben miyim, hayat mı bitti yoksa? Ama yok olamaz, çünkü sen, sen hala nefes alıp veriyorsun bir mezar başında. Kim yatıyor orda? Kim bu ölen? Çok seveni yokmuş ha ne dersin?Ne o mezartaşı da mı yok? Üzerine toprak atanlarla birlikte-iki ya da üç kişi- eğilip bakıyorum. Duyuyorum konuşulanları."aşk, diyorlar, öldü."
"Aşk" Yok, tanımıyorum.Tanıdıklarım gibi değil yani tüm yabancılardan daha yabancı bazen, belki de. Ben, ben olmaktan çıkmışım; tanımıyorum kendimi. Ölümüm bile acısız ve sessiz.
Ama yine de duy be hayat! Sevdim seni, nefes almayı çok hem de...