figânlarımı
topuktan saçlarıma kadar örtünüp de yatıyorum
her gece yatağıma
ve her sabah
ayak ucuma yaslanmış ayrı bir sus’la uyanıyorum;
sevişemeyişlerimin doğurup da bıraktığı.
her ne kadar görmezden gelsem de sevgilim
her şey gittiğini söylüyor bana
her şey
bittiğini.


sonu belliydi oysa
dilde üç
kalpte beş haneli
mecâz bir aşktı bu
Rabbe ihbar edilmeyi bekleyen,
sanki her an yaka paça alınıp
götürülecekmişim gibi
bir aşktan diğerine
diken üstünde oturuyordum her şiirimin,
kaçamıyordum da
her köşe başı tutulmuştu bir başka aş(ı)k tarafından sanki
ve şahdamarı kesillip de
bir kenara atılan tüm aşklar
neredeyse benden bilinir olmuştu artık
hemen robot resmi çizilirdi kalbimin
asılmak için her aşığın
matemli gözlerine


her şeyi geçtim
yağmur kuşları bile
intihar etmek için boyunlarına taş değil de
sırf kalbimi bağlamak için
böyle göç etmeye başladılarsa yanaklarıma
ve ben el edip
durduramıyorsam onları
sen gerçekten gitmişsindir sevgili
gerçekten
bitmiştir!


biliyorum,
okumayı değil de
yaşamayı bir türlü sökemediğim bu aşktandır
aramızdaki kekeme ayrılık!