Bir gülmek vardı gözlerinde...
Hatırlar mısın bilmem...?
Bir fırtınaydık hayatın yamaçlarında...
Bir umut cümbüşü sürüklerdik,
Usanmadan ardımızda...

Bilmem anımsar mısın...?
Hayatın, sadece gri ve tonları olmadığını
İlk kez birlikte anlamıştık,
Anlamıştık da, aklımızdan utanmıştık...
Çünkü bir gülmek vardı gözlerinde o zamanlar...
Hayata ve kadere dair olur olmaz teoriler kurardık
Çünkü biz asla,
Sıradan bir sevdada son bulamazdık...
Ölümümüz bile ihtişamlı olmalıydı,
Ağlanacaksa eğer,
Yalnız ve yalnız
Yağmurdan ibret alınmalıydı...

Diyorum ya;
Bir gülmek vardı gözlerinde...
Bu,
Senden öğrendiğim tek şeydi belki de...
Gariplikler ve tesadüfler,
Kamçımızdı bir zamanlar,
Bizi birbirimize iten...
Oysa hepsi birer bahaneydi,
Ellerimizde bütün sıcaklığıyla tüten...
Aslolan;
Bir gülmek vardı gözlerinde...

Sonra...
Sonra bir gün tekrar griye döndü,
Hayatın rengi...
Bir şeyler eksikti,
En basiti; ben yoktum kendi hayatımda...
Göçmüştüm, göçürülmüştüm...
Bilmediğim diyarlarda,
Bilmediğim bir suçtan,
Adını bile duymadığım,
Bir yalnızlığa sürgündüm...
Çünkü bir gülmek vardı gözlerinde,
Bir zamanlarda kalan...
Bir de...
Bir de...
Bilmediğim bir ölmek...!