“ANAKRONİSTİK” YAKLAŞIM


Dairesel hareketlerin hüküm sürdüğü dünyayı
Köşegenlere boğma çabasından başka nedir
Medeniyet ve modernite lafları
Ki o sivri köşeler
Kendi topraklarında içten içe bir mezar kazadururken,
Entelektüel(!) adamlar ellerinde viski bardakları
Ve burunları bin arşın tepede,
Pay edecekler iklimi kendilerince


Tam bu sırada Bomonti açıklarında,
Ontolojik sebebinden bihaber bir kadın yürüyecek saçı sarı.
Dokuz metreden seçilen göz boyası,
Sanki bir tuvale ziyadesiyle yaraşır.
Bakışları daha atıl kesilirken şimdi,
Dudağı ucunda sözden bol ne var ona buna…

Halbuki o sadece birçoklarımızın habersiz mümessili


Görünen o ki tüm bu betonarmenin,
Yozlaşmış da olsa bir kalbi var.
Çatık kaşlı rant kavgalarının sırrını ifşa edercesine,
Az da olsa gerçeği fısıldar,
Emperyalizm dumanında ise bulanmış al yanaklara.
Ve köpeklerin süs ilanına başkaldırır.
Evin damında yatar gece çöktü mü.
Boşalan sandalyeleri koltuk değneğiyle sular.
Kalp olmanın kadifemsi dokunuşu,
Bir zaman sonra militan ruha çalar.
‘Acımak’ fiilinde vicdanı gördükde,
Zamanın açık ve de seçik manifestosuna dil olur.
Olur da kim işitir?
Ölçüsü yok denen bunca zırva (!) yı
Ki şizofren şehrin mor hegemonyasında,
Hariçten gazel okumak olabildiğince serbestken


Yarın kimse burada olmayınca,
Herkesler anlayınca ki kıyamet koptu ve boşaldı dünya.
Metafizik devinimler de modernite kadar önemsiz,
Hayat şeridi kainatın kendi kadar belirsiz, unutulacak.

Bunları kim söyledi ki bana?
Kıyamet koptuğunda olur da bir gün,
Ben de bitmiş olmayacak mıyım?