yüzümdeki solgunluk
her zamanki hüznüm müydü
yoksa avutulmuş bir andan kalıntılar mıydı
bedenimde yer edinen yokluğunu
atabilirmiydim kendimden
algılayabilir miydim varlığını
cigaramın parmak arasına sinmiş kokusu gibi
buğulu cama yazılan adının kaybolması gibi
kaybolabilir miydin benden
kimsesiz geçen gecenin düşlemsel boyutuna gectiğimde
avunabilir miydim hayallerle

kim daha önce ayrıldı anayoldan
kim daha çok yalanlar tükürdü yüzüne
sevilmeyi mi beceremedim yoksa sevmeyimi
anlık tebessümlerimi yitirmiş miydim
yoksa daha çok var mıydı zulamda

burda herşey bilmediğin gibi oluyordu
ve avazımın çıktığı kadar susup
kulaklarımı sağır ediyordum
ama sen duymuyordun
elimde kalan herşeyi atıyordum
yitip giden benliğimi gecenin bi vaktinde sokağa bırakmam gibi
sokak uyuyordu
ve ben artık ölebilirdim.