Düþtüðüm boþluk büyüdükçe içimde
sýnýrlarý aþtý uçurum suskunluðum
kentlere sýðmaz oldu penceresizliðim,
ölüm çýðlýklarý iþittim saðýr uykularýn koynunda
soluksuz...
Ve gölgesiz göz yaþlarýn
kuþbakýþý bir gidiþ býrakýrken ellerime
metruk bir kent belirdi sol yanýnda yüzümün,
mor mürekkepli harflerle eksilen beyaz kaðýtlarda
öldürdüm
konuþtukça çoðalan suskunluðunu,
akþam üstü bir yok oluþ
gelip baðdaþ kurdu varlýðýma sorgusuz...
Eksik düþlerimi parçalayan karabasanlar birikti
geceye,
gündüzümü kaybettim gecenin gölgesinde.
Gittiðim her yere gülüþünü götürdüm
aðlamaklý sesinin mutluluk halini bir de,
çatýsýz evler çýktý karþýma
kandýrýlmýþ evler...
Kendime baktým bir de
sensiz kaldým sol yanýma düþtüm inceden,
þairine küskün cümlelere yükledim zamansýz
bitiþimizi,
ellerimde kalan aþkýnýn yokluk hali
ve kentine sevdalý zakkum gülüþün yüzümün yarýsý...
Baþkalarý için aðlamak, en kolayýydý belki
ve böylesi bir senaryo izlenmeye deðerdi doðrusu
kendine yapay hüzünler arayanlar için,
Ne arka sýralardaydým gülüþünü bastýrmak isteyenler
gibi, ne de en önde...
bu oyunda baþroldü payýma düþen!


- orhan karýn -