Zamanın birinde bir masal yazmaya kalktım ... Tuttum bir çiçeği kışın beyazında. Suskun gördüm gündüz gözüyle aşina olduklarımı. Saklı yerlerimoldu en kuytularda açtım ağzımı. Bir kaç çığlık gibi geldi geri gitti. Nasıl ve nerede olurlarsa olsunlar hep benimle olcağına söz verenler de dağıldı gitti. En önce de aşk zamana yenildi. Herkesi kendinden aldı bir başkasının ellerine bıraktı gitti. En derinime değdi bir gitarın teli. Daha sonra okurum diye kıvırıp rafa kaldığım en güzel kitaplar yıllar geçti tanımadı beni. elime aldıkça kapandı defterler, yaktık anıları.. sessizlik aldı yerini kavgaların.. Hep konuştuk da ne oldu ? bitkin ve kırgın kaldı eller. . Hayaller geçti gözlerden bilinmedik yüzlerle beraber.

İçindeyken farkında bile değildim ama uzak olunca anladım ki; Dünya yaşlanıyor.Elleri zayıflıyor yanakları çöküyor ve tekliyor yürürken.. Yıllara meydan okumuşsa okumuş. Dinlemiyor ki devran,Yediklerine karışıyor insanlar boyuna, doktoru mutlu olsun diye.
Kızsa da uyuyor onlara.Uzaklarda çocuklar var ağlıyor...Silah üretip satıp, bir de barış yapmaktan bahsediyor büyükler. Topraklaırnda petrol bulanların yüzü gülmedi gitti yıllardır. Korkarım bitmeyecek bu öfke.Rüzgâr, yağmur, güneş yaşlanıyor. ama ölmüyorlar bizim gibi.

Sen ceviz ezmesini çok severdin. severdin o kadar... Gittin. Artık sevip sevmediğini sadece hayal ediyorum. O an ne yaptığını, acaba gülümsüyor mudur şuan diye... sen yapayalnız kaldığın anlarda bile bizden daha kalabalıksın. Hiçbir şey gerçek değil dersin hep , aşka inanmazsın. Bütün hislerini bir kalemde kırıp
dök hadi .O kadar uzun zaman girdi ki araya yüzünü bile unuttum... İsteseydi beni inandırırdı kalbimi dedim. olmadı. Yapamadık dedim. durup
düşünmekten bizi alıkoyan nedir ve de dürüst olmaktan. ne yazık yavaşlıyor kalbim.... Kurtarmak için küçük yaralarımızın iyileşmesi için durup
dinlendiğimizde; çok geç olacak. ara beni, aklına koyduysan gelir alırım seni.