İlk kelimeleri bulmak herzaman zordur. Çünkü herşeyin bir başlangıcı vardır vede kendini ifade etmenin başlangıcıda kelimelerdir. Herşeyin başlangıcı zordur her zaman ilk adımlar sancılı olur çünkü insan bilir, adımı attıktan sonra devamı gelicektir ama insan nedense korkar durduğu noktada olmuyacaktır artık korkar çünkü bulunduğu durduğu noktaya öyle alışmıştır ki eksilerinide artılarınıda bilmektedir ama yeni bir adım attığında ne eksilerle ne artılarla karşılaşacağını bilemez fakat durduğu noktada duramaz insan bir yerden sonra ilerlemesi gerekir.İşte bu gerçekle ve alışmış olduğu koşullar arasında kalır ve o yuzden ilk adımlar hep güç içinde atılır.
Bende uzun süredir adımlar atıyorum ama hepsi geriye doğru …Kendime dünya üzerinde bir koordinat belirledim o noktanın üstünede eskiden kalma bir iskemle yerleştirdim ve uzun süredir hiç yerimden kımıldamadan geriye doğru adımlar atıyorum oturduğum iskemlenin üstünden .Aslında yıllar önce kendime belirlediğim bu koordinatta amacım adımlarımla yeni alanlar belirlemekti.Büyük büyük hayaller ,ideallerle geldiğim burda şimdilik sadece eskiden kalmış bir iskemlenin sahibiyim. Ve birde düşüncelerimi doldurduğum şu allahaddinin sihirli lambasını andıran lambam..İçine her türlü düşüncenin girebildiği anlayışla empatiyle kaynaşan ama ilgilenimedikçe dışarı hiç çıkmayan düşüncelerim bulunduğu lambam.
Buraya ilk adımımı atarken çok şüphelerle doluydu içim. Çünkü hayallerimde,ideallerimde hiç burası yoktu. O zamana kadar kendimi çoktan tanımıştım .Kendimle muhabbeter eden biriyimdir ve bunun sayesinde ne istediğimi ,nerde ne yapmam gerektiğini iyi biliyodum. Ama bilmediğim bir şey vardı.Hayallerim ve ideallerim konusunda kararlı olmak…Bunu hiç öğretmemişlerdi . İsteklerimin ,doğru bildiklerimin peşinden gitmeyi öğretmemişlerdi. Hep başkalarının fikirlerine tavsiyelerine ihtiyaç duyan biri olarak yetişmiştim .Kendi istediklerimde olmuyomuydu oluyodu .Çocukken mesela her istediğim oyuncağı ağlayarak bir güzel aldırırdım ama o zamanlarda isteğimi ağlayarak değilde çaba gösterek almaya gitseydim belki şimdi herşey bambaşka olucaktı.
Öğrenemediklerim ve seçimim sonucunda burda oldum işte .Ama bu durumuda hiçbir zaman gerimde bırakamadım .Sanki o istediğim oyuncak alınmamış ve ben dükkanın her önünden geçtiğimde ağlayarak bu deği bu oyuncak benim olmayıydı ,şöyle yapsaydım o oyuncak benim olucaktı ama ben böyle yaptım olmadı die pişmanlık ve iç geçirmeyle bazen dükkanın önünden ayrılıyorum bazende hiç ayrılmayıp önünde oturup elimdekini bir kenara atıp gözyaşlarımı topluyorum ellerime….Ve ben bunu bıkmadan usanmadan 3 yıldır yapıyorum.Aslından bıktım mı? Hemde çoktan….Ama öyle şeyleri kaybettim ki bu bekleyişimde biliyorum bekledikçede kaybedeceğim ama sanırım artık bacaklarım uyuştu ve hissetmiyorum onları..