Bir Aşkın Fezlekesi

Bilmem kaç sene evvel yaktığım bu ateşi
Belki de bilmeyerek çağlayana itmişim
Kavruk bir yaz gününde aradığım o eşi
Ocak'ta buldum ama Şubat'ta kaybetmişim

Bana kutsi bir sesin fısıldadığı muştu
Miraci bir tavırla apansız yok olmuştu

Hüznünle efsunlanır en müsterih haneler
Utanır güneşinden temmuz ayında yazlar
Açılır dudakların görünür dürdaneler
Nurunla kainatın istikbali beyazlar

Emsali yok bu yüzün ins ü cinin içinde
Ne memleketimde var ne de Çin-i Maçin'de

Fakat başka bir dağdan başka ummana aktın
Seni ben Çoruh gibi sadıkane sanırken
Sen canımdan can olan iki dostuma baktın
Ben senin gözlerine bakmaya utanırken

Böylesi görülmedi en asi inkilapta
Hangi tarihte yazar ya da hangi kitapta

Umarsız ellerimle yapışmıştım yakana
Dağladın ellerimi ve kurtulmak istedin
Ben en derin yaramla boğuluyorken kana
İlacın bende değil "beni bekleme" dedin

Bendeydi kainatın en mukaddes yaresi
Lakin fayda etmedi yüz çevirip çaresi

Mihnetine diktiğim mütebessüm çiçekler
Utanıp yokluğumdan solabilirler yarın
Çocuklar alayvari elini öpecekler
Aşkta murad almamış aksi bir ihtiyarın

Öpün çocuklar öpün bu boş kalan elimdir
Geçmişim şöyle dursun yarınım da elimdir

İçim rahat çok şükür kalbim yine ak ve pak
Anladım bu aşk beni asla terk etmeyecek
Günün birinde -tabi- kapanacaktır kapak
Suretin gözlerimin önünden gitmeyecek

Senin için yanmıştı ve yanacak bedenim
Sen canan olmayadur Ferhat benim Kays benim