/ Aþklar birikir günün birinde, yürekte; gözlerin görmesi için tazeliðiyle,
Peki ya görmezse gözler? Ölüm mü kalýr geriye?

Yürünür yollarda acýnýn telaþýyla,
Konar adý aþk, diye derin semalarda,
Mecnun olur düþer gönül çöllere,
Arar gözlerin asilliðini arzda.
Mevlaya açýlýr avuç,
Aþkýn adý düþtü düþeli gönle; böyle acýdýkca can-ý beden.

Diler gönül,
Bekler.
Gelir mi beklenenler?
Ne kadar yürünür yollarda?
Gelir mi karþýlýk/sýz lýklar.. (?)

Daha kaç bahar geçer böyle.
Acý mý yaðar her gece hüzne böyle.
Nereye kadar ömür.
Acýnýn tarifi yok, sürgün düþmüþ gönül.
Umutlar beklenir o en, hüzünde.

Bir tebessüm; nefese bedel.
Adý buydu; acýnýn.

Adý konmuþ birkere...
Gözyaþlarý pare pare, yerlerde...