/ hüzün ile yoğurulmuş toprağım, seslenir her gece. /


ben çisil çisil bakarım gölgelere, o güneşin doğuşunda.
adımları takip eder çocukluğum; nem dolu bir bulut olur çıkarım yükseklere.

bağıl nemim yükselir gökyüzüne.


bir doyma noktası ile, patlayıveririm sağanak sağanak yeryüzüne.

olur da, güneş açar gökyüzünde.
gökkuşağı belirir evrene; evrenin eşsiz güzelliğine.
tebessümler saçılır, dört bir yana.
belki umutlar doğar birdenbire, birdenbire karışır; mavi yeşile.

değer avuçlarım yeşile, yaşlanırım aniden niye?
acıtır mı canımı bilemem ama, bir buruktur gönül, sebepsiz.

elem gözlerde, cefa dilimde; yağmurlarım ise hep benimle.
bana yar olasın diye, bu keder hep böyle esmekte.
baharlar hep hüzün.
hep cefa.
gönl-ü acıya bir ebedi mest olmuş.
eser durur kendince.

vurur, vurur geçer yanıbaşından.
acıtır hep sessizce.


/ ama aşk; tazelenir hep güzelliğince. ///

"yeşil değdiğinden beri, gözlerime."