beyaz bir sayfada ne kadar güzeldi seni yazmak satırlara..
ayrılıgın tablosunu çizen ressamlar gibi karaladım oysa..
yazmak istesemde seni satırlara..kalemımın ucu kırıldı..
açmaya gücüm yetmedi bir kez daha ..
kapadım defteri..seninle baslayan hersey ...bir anda gidşinle bitti..
zamanlı zamansız gidişlerinde...elime aldıgım kalem...karsımda duran bir kagıt..
baslamak istesemde olmuyor...yapamıyorum..kendimi kandırmaya calısıyorum...
yazmak istesemde elim gitmıyor kagıda seni yazamıyorum...
yoklugunda bogazıma saplanan bir ok gibi kalemimde saplanıyor defterime...
dur dercesine beni engellıyor...
ben yapamıyorum...
senden nefret ediyorum desemde...kalbime yalan soylemekten korkuyorumm..
oysa o seni o kadar cok sevıyorkii...bunu duyarsa yasama arzusunu yitireceğini biliyorum...
susuyorum..söyleyemiyorum..
Oysa bir başlayabilsem seni yazmaya...neler gelicek aklıma
içimi dökeceğim seni satırlarıma...tek dostum olan kalem ve kagıdımıda kaybediyorum aslında..
canını canıma katıp gelsen...son bir kez seni seviyorum desen...
eski günleri unutup yeni bir sayfaya baslasam seninle
ne güzel olurdu ...yeni bir sayafada seni yazmak askın kalemiyle..

Mert..