Onun ölüm haberinin üstünden 3 yıl gecti.Hergun mezarını ziyaret ediyor o gun ne yasadıysam ne olay olduysa ona anlatıyordum.Bazen saatlerce suruyor kendımı kaptırdıkca kaptırıyordum,onu bırakmayı hıc ıstemıyordum.Çünkü ona karşı hala sevgi doluydum ve bu sevgi hiç bitmeyecek gibiydi.Birgün yan mezarına kalabalık bir aileden olusan insanlar geldi.Hepsi ağlıyor hiçkimse konuşmuyordu.Bu böyle 1 hafta sürdü.Sonra birgün insanlar azaldıkça daimi ziyaretçilerden olan bir kız gelmeye başladı.O da benim gibi sürekli mezarlıkta annesinin yanında kalıyor ayrılmak istemiyordu.O gun benım bıtanecıgımın mezarında açan bir kıpkırmızı gulu ona dogru uzattım ve ona annesinin bu hediyeye sevinecgını soyledıgımde gozlerının ıcı parıldıyordu ve basladı hikayesini anlatmaya.Annesine o kadar bağlıymış ki aniden gelen kalp krizi ölümü nedeniyle annesinden ayrılmak zorunda kalmış.Gözleri ara sıra dalıp gidiyor sonra tekrar başlıyordu anlatmaya.Sıra bana geldiğinde anlattığım hikayeyi önce büyük bir şaşkınlık ardından büyük bir üzüntüyle dinledi.Resmini ve bana bıraktığı en buyuk hatıra olan son mektubunu ona gosterdiğimde gözlerinden yaşlar boşanıyordu.Mektubu okuduktan sonra gitmesi gerektiğini söyledi.Ona hergun burda olacagımı ne zaman ısterse konusacagı bir arkadaş veya bir dostu olarak onu dinleyeceğimi söylediğimde ilk kez o huzunlu gozler gulmeye başlamıştı.O gittiği zaman sevgilimin mezarına uzun uzun baktım mektubu cıkartıp bir kez daha okudum.Sevgilimin son sözlerinden biri de Seni mutlu eden beni de mutlu eder.Ne yaparsan yap,kiminle olursan ol eğer ki mutluysan bilki bende mutlu olacamdı.Peki mutlumuydum?Daha bunları dusunecek onca zaman var...