Aklýma evimin çatýsýnda ceviz biriktirmiþ kargalar geldi..
Bu saatte bundan baþka birþeyde gülümsetemezdi herhalde beni..
evimde ben gibi garip iþte...
de ki ; kýþ vakti nereden buldunuz o cevizleri...
Birtek ceviz biriktirseler yine iyi..
çam yapraklarý , çalý çýrpý..beyaz poþet..vs..vs..
Kimi tutmuþsa getirmiþler...
zaten çatýdan yerdeki beton zemine ceviz atýpta
bir kýrýþlarý da var ki;
Takdire þayan..
Önce bir karga iniyor zemine..
Bakýyor ortalýk sakin...
ve diðerleri iniyor...
Hepsi payýna düþtüðü kadar yiyebiliyor
Tartýþmadan, atýþmadan, gagasýndan kapmadan..
Sakin sakin..
Bulutlara kadar uçmayý bilseler bile,
Bulutsu bir yaþamýn kibirini hiç taþýmýyor onlar..
incirleri , elmalarý yerken bile
Neden dalýndan hiç koparmýyorlar?
Bunu düþünmüþ müynüz hiç?
Kargalar...
ince ruhlu ihtiyarlar onlar...
ve ben bunlarý düþündükçe...
Piþmanlýðým yine vuruyor dibe...
Üzülmüyor da deðilim kendime...
Akýl süzgeçimden geçen ilk cümle ise:

BEN AÞKI KEÞKE DOÐADAN ÖÐRENSEYDÝM..