Deniz dalgaları eşliğinde bir ileri bir geri oynaşıp duran kumsaldaki çakıl taşlarını hiç düşündünüz mü? Kimi misket gibi yuvarlak, kimi yassı, kimi yuvarlak hatlı ama eğri büğrü; rengarenk serpiştirilmiş taşlar nasıl olmuş ta böylesine bir araya gelmişler?Hatta bazıları öylesine ufalanmış ki kum tanecikleri haline gelmiş ve kumsal olmuş… Şimdi uzanmışken sahilde işte bunlar aklıma geldi.

Bir avuç dolusu çakıl taşını öylece aldım elime. Hepsinin ortak özelliği dalgaların eseri olmaları… Nedense dalgalar her birine farklı bir şekil vermek istemiş veya bu çakıl taşları öyle şekil almak istemişler. Çakıl taşları dalganın önünde kaçışırken birden dalganın çekilişiyle ters yönde haşur huşur sesler çıkararak geri dönüyorlar. Her dalgada aynı şey; git gel, git ve gel… Hele misket gibi olan taşlar, kim bilir bu hale gelmek için kaç dalga yemiş, bu sahilde kaç kere yuvarlanmışlardır!

Şimdi dedim kendi kendime; şu sahilde hep böyle otursam işte tam da dalgaların içine, acaba bu dalgalar beni de mi böylesine yusyuvarlak yapar mı? Sonra sahildeki çerçöp yığınlarını gördüm. Çoğu ağaçlar, kıymıklar ve plastikler. Deniz onları kabul etmemiş anlaşılan atmış öylece dışına. Bu deniz ve bu dalgalar beni de o çerçöpün içine gönderir… Çakıl taşı muamelesi yapmaz…

Sahilde sonra çakıl taşları toplamak geldi içimden. Toplarım dedim bir vazoya koyarım onları. Anı olur hani… Topladım epeyce de. Ama sonra kıyamadım onları sahilden ve dalgalardan koparmaya. Öyle ya alıp gelsem şunları şimdi Ankara’ya denizsiz, dalgasız çakıl taşları öksüz kalırlardı. Bir de diğerleri habire yuvarlanıp eğlenirken bir avuç çakıl taşını bir vazonun içine koymak olacak şey değildi. Fırlattım hepsinin sonra sahile.

İşte hala kulağımda dalgaların ve yuvarlanan çakıl taşlarının sesleri…