Karelere sığmayan boşluklarımın
Tamamlayıcısıydı yazdığım her şiir.
Ve her şiire adanmış bir şarkım vardı.
Martılara özenirdim ya hep...
Tüm maviler onlarındı
Ve özlediğim tüm uzaklar...
Benimse kanatlarım yoktu.
Onların kanat çırpışını izler gibi
İzlerdim gidenlerin uzaklaşan adımlarını.
Ve onlara da özenirdim...
Gidemediğim için kalmak istemediğimiyse
Kimseye söylemedim...


Gözlerimi yırtıp etrafa yayılmaya hazır
Öyle çok gözyaşım,
Kanamaya hazır
Öyle çok yaram var ki...
Acı yavaş yavaş öldüren bir zehir gibi
Bulaştığından beri kalbime,
Bu kadar öfke, bu isyan...
Elimde değil...
Belki de bu yüzden "Git!" demek yerine
"Yarama dokundun elini çek!" diyemedim...
Belki de bu yüzden söylediklerimi
Sustuklarıma tercih ettim...