“O ses” de neydi öyle?
Gözlerimi açtýðýmda karþýmda
harap olmuþ yýkýk dökük bir bina…
Etraf toz duman içinde
Kasvetli bir hava ve dayanýlmaz bir koku…
Ötede bir araba var, hafiften yanýyor
Dumanlar yükseliyor dört bir yandan
Önümde sýrtý bana dönük bir cansýz beden
Bense yerde iki büklüm, yatýyorum
Vücudum kan bere içinde
Kendimi bile hissetmiyorum
Her þey o kadar güzel planlanmýþ ki!
Adeta bir korku filminin karesindeyim

Çok geçmeden telaþ ve koþuþturmaca…
“Neyin var?“ diye bile sormadan
alýp apar topar götürdüler beni
Hem de hiç bilmediðim, görmediðim
gitmediðim, kapkaranlýk ve soðuk bir yere…
Üþüdüm, hem de iliklerime kadar
Üstümü örtecek bir battaniye bile vermediler

Sonra, sonra beyaz bir örtüye sýmsýký sardýlar
Nefes almamý bile çok gördüler
Ne baðýrsam sesimi duyurabiliyorum,
Ne de kalkýp merâmýmý anlatabiliyorum
Vücudum beynime isyan etmiþ, dinlemiyor.

Annem, ailem, sevenlerim, sevmeyenlerim,
Ýþte, herkes burada, yanýmda, biricik niþanlýmda
Peki bu gözyaþlarý niye,
yoksa bütün bunlar oyun deðil miydi?
Baþucumda sevdiðim:
“Hani ayrýlmayacaktýk” diye feryat figan…
Dayanamýyorum,
kalkýp içimden sarýlýp aðlamak geliyor.
Ama nâfile, göz yaþlarým çöl olmuþ.
Evlenecektik, mutluluðumuzu bile çok gördüler

Uðurlanýyorum nasýrlý eller üstünde adým adým
Yüzlere hüzün ve suçluluk bulutu çökmüþ
“Kýrmýzý ýþýk” diyorum; hani, keþke yanmasaydý,
görmeseydim, bir kez olsun dinlemeseydim onu, öylece basýp gitseydim;
“o sesi” duymaz, binmezdim bu “sessiz gemi”ye


Ateþ düþtüðü yeri yakarmýþ, acýsý bütün gönülleri…
Her þey insana sandýðýmdan daha da yakýnmýþ.
Bütün varlýðýmý yitirdim, bir ”SUSMAK” kaldý geriye
Yaþamak suç olmuþ, onu bile çok gördüler.
Alýn! , hepsi sizin olsun, verin bir tek yalnýzlýðýmý ve özgürlüðümü bana

Ve…

Çabuk,

Götürün beni ait olduðum yere!