CAN VEREN DALGA

Ne başlangıçtı bilmek istediğim, ne de bir garip son…
Düşünmek yoktu.Zihnimi yalnız sen doldur istedim.

Henüz bebeğim; başımda on binlerce meraklı göz, biri de sen…
Şehadet eyliyorsun beşiği “Ana o eşim olmalı benim!”

Seninle gelmiştim ya dünyaya; istedim ki birlikte gidelim…
Olmadı! Başlangıç zannedilen; sade mutsuz bir sondu kahreden.

Denizlere verdim seni, karton gemilerimizi sürükleyen.
Verdim ya! Lakin iadeydi olan, peki neden üzülmekteyim?

Çünkü hilkati sevdaydı gönlümün ve hep garibeydi mantıktan!
Ah! Canım çok yanıyor ve gözlerimde daima bir parça hazan…
***
Bir masal kurgulamıştık henüz çocukken, hatırlayabildin mi?
“Gemilerin vardığı yerde bulacaktı birimiz diğerini,
Olur, da ayrı düşersek bir gün, gelip yakalarsa bizi ölüm…”

Ve şimdi… Sen artık yoksun, ya da varlığın çok uzakta;
Ben ise her gün bir gemi bırakıyorum dalgaların koynuna…

Bir şey eksik sanki, ya da başından beri hatalı olan benim!
İnatla yüzmüyor hiçbiri, az olsun ilerlemiyorlar suda…

Dedim ya; masal vuku buldu fakat yüzmek bilmiyor gemim…
Anca idrak ettim; bir oluşumuzdu, gemiye can veren dalga
Ve biz asla bir olamayacaktık, bu düzen yerinde durdukça!!!