CAN VEREN DALGA

Ne baþlangýçtý bilmek istediðim, ne de bir garip son…
Düþünmek yoktu.Zihnimi yalnýz sen doldur istedim.

Henüz bebeðim; baþýmda on binlerce meraklý göz, biri de sen…
Þehadet eyliyorsun beþiði “Ana o eþim olmalý benim!”

Seninle gelmiþtim ya dünyaya; istedim ki birlikte gidelim…
Olmadý! Baþlangýç zannedilen; sade mutsuz bir sondu kahreden.

Denizlere verdim seni, karton gemilerimizi sürükleyen.
Verdim ya! Lakin iadeydi olan, peki neden üzülmekteyim?

Çünkü hilkati sevdaydý gönlümün ve hep garibeydi mantýktan!
Ah! Caným çok yanýyor ve gözlerimde daima bir parça hazan…
***
Bir masal kurgulamýþtýk henüz çocukken, hatýrlayabildin mi?
“Gemilerin vardýðý yerde bulacaktý birimiz diðerini,
Olur, da ayrý düþersek bir gün, gelip yakalarsa bizi ölüm…”

Ve þimdi… Sen artýk yoksun, ya da varlýðýn çok uzakta;
Ben ise her gün bir gemi býrakýyorum dalgalarýn koynuna…

Bir þey eksik sanki, ya da baþýndan beri hatalý olan benim!
Ýnatla yüzmüyor hiçbiri, az olsun ilerlemiyorlar suda…

Dedim ya; masal vuku buldu fakat yüzmek bilmiyor gemim…
Anca idrak ettim; bir oluþumuzdu, gemiye can veren dalga
Ve biz asla bir olamayacaktýk, bu düzen yerinde durdukça!!!