Duyulmaz oldu kokun!

Önceleri unutamazdım hiç, şimdiyse hatrıma gelmez oldun…
Bugün doksana vardı şu yaşım ve benim için artık “sen” yoksun!

Önceleri uyandığımda, soğuk terler boşanırdı tenimden…
Seni görürdüm çünkü rüyamda; şimdiyse gecem rüyalardan yoksun!

Önceleri baktığım yerde olurdun sen, seni arardım çünkü…
Şimdiyse şu gözler; âmâ olmuş âlemden, bakmaz oldu ki görsün!

Önceleri papatyalar seni söylerdi, kokardı güller; hep Sen…
Şimdiyse soldu her biri, bahçede bir şey kalmadı ki; “sen” koksun!

Seksen yıl; telaş üzere işte böyle geçti, sonra unuttum seni…
Yaşlanmak güzelmiş aslında, unutturan Sultan`a hamdler olsun!

Ve sen de devam et diyar diyar gezmene; bizi boş ver gitsin, unut!
Ben çoktandır unuttum zaten; bahçemde dahi duyulmaz oldu kokun…