Doðayý seyretmeyi seviyorum, lakin içinde yaþayamam. Kýrsalýn insanlarý benim gözümde farklý uygarlýða ait gibiler. Farkýndayým oysa, senin benim gibi olduklarý. Hayatlarýný kýskandým mý? Sanmýyorum. Yaþadýklarý yerler, sahip olduklarý veya olmadýklarý hiçbir zaman ilgimi çekmedi. Diðer yandan, þehirden gitmeyi kimbilir kaç kez dillendirdim. Küçük hayaller kurup, huzurun peþinden gitmek istediðimi inkar edemem, doðrudur. Vahaya ulaþma çýrpýnýþlarý bunlar, susuzluðumu giderip yola düþerim. Biliyorum, orada yapamam.
Ýddialý bir laf oldu, yaparým aslýnda, bir vakte kadar. Belki o vakit gelmeden zamanýmýn sonuna bile varýrým. Mesele olmaz. Doðayý seviyorum, mevsimlerin her biri bende ayrý heyecan, öyle böyle yapabilirim. Yine de yetmez. Tanýyorum çünkü kendimi. Seslendirmediklerimi biliyorum.
Þehrin nesini mi sevdim? Sevmedim, sadece içinde olmayý istedim. Onun dilini öðrendiðimden olmalý. Bayýlacak bir yaný yok gibi; gürültüsü, trafik karmaþasý, insanlarýn tüketim çýlgýnlýðý, kozmopolit yapýsý v.s. Ne bileyim, semtlerin farklýlýðý ve o farký pekiþtiren yerel yönetimin tarafsýz olmayýþý, kýsaca sevilecek pek yaný yok. Bana gelince, herþeyin hep iyi tarafýndan bakarým. Bir de, fýsýltýsýna kapýldým þehrin.
Eski þehrin kalýntýlarý oldum olasý beni cezbetmiþtir. Geçmiþi olan sokaklarýn evleri beni her daim kendine çekmiþtir. Yaþanmýþlýðýn çýðlýklarý ile sarsýldým. Merak mý desem? Yok, deðil. Gizemin çekiciliði.

eylül