Sessizliði dinlemeyi severim. Çok konuþkandýr bazen. Bazen hüzünlü olur, burnumu sýzlatýr. Bazen, anýlarýný tekrar tekrar anlatan bir ihtiyar gibi bezdirir. Rengarenk hal aldýðý olur, hafiften çakýr keyif. Hiç sýkýlmadým ondan, sevdim her halini sessizliðimin...

Bazen çok konuþurum. Bilerek, isteyerek deðil, spontane gelir. Konuþurum, konuþurum ve sonra utancýma karýþmýþ öfke duyarým bu laf hovardalýðýna.
Kendime kýzarým, kýsa sürer, yine de yerden yere vururum beni. Fena, acýmasýzca.

Sessizlik güzel. Bazen içimden konuþurum ve çoðu zaman "keþke iç sesim de sussa" derim. Sessizlik ne çok þey anlatýr, bilir misin? Sorsam, "dinledin mi hiç onu?.." ne cevap verirdin? Yok, cevaplamaný beklediðimden deðil, sen kendine sor yeter.

Güzeldir sessizlik. Yalnýzlýða benzer. Öyle bahtsýz bir yalnýzlýk deðil. Farkýnda olmak gibi. Yalnýz olmak deyip bir dýþlanmýþlýk, ucubelik çaðrýþtýrmak istemiþ birileri, nedense. Oysa yalnýzlýk deðil mi kaderimiz? Her birimiz farklý yaratýlmýþ, her birimiz benzersiz ruh. Yalnýzlýklarýmýzda buluþmadýk mý?.. Kalabalýðýn içinde yalnýz kalmayý dilemedik mi?.. Yalnýz gelip göçmedik mi bu yaþlý gezegenden?..

Yalnýzýz. Öyle yaratýldýk. Kendimizi güçlü hissetmek için kalabalýklara karýþtýk. Ýçimizdeki sesi bastýrmak için sessizlikten kaçtýk. Kendimizi kandýrdýk.
Oysa sesssizliðe kulak vermek güzel. Hele ki yalnýzlýðýnýza eþlik eden Aþk ise...
O halde tutsak olduðunuz zindan olsa da hayat, bu ceza çekilir be!..