Gündoðumuna yakýn bir zamanda uyandýðým her günün baþlangýcýnda meydana gelen sorgulamalarýmýn nedeni üzerinde ara sýra kafa yoruyorum. Ýþte bu sonsuz çýkýþsýz dehlizlerde hayatýn içinde bir yerlere sürüklenip gidiyor ömrüm. Bazen hayatýmýn nerede? Nasýl? Sonuçlanacaðýný merak edercesine yelken açtýðým hayal duraklarýnda birer birer gezerken aklýmýn bir köþesinden hiç ama hiç çýkaramadýðým yalnýzlýðýmýn zorluðuyla adeta bir savaþ haline giriyorum. Geçen günlerin hýzýnda ve telaþýnda bir yere koyamadýðým kendi benliðimin muhasebesini 21. Yüzyýlýn bedbahtýna býrakayým mý? Diye düþündüðüm günler aslýnda pek de uzakta deðiller.


Ben bu yüzyýlýn adamý deðilim. Bu konuda uzun uðraþlar sonucunda kendimle bir mutabýk aldýk. Ýnsanlar mutluluðu 160 metrekare evlerde orta halli bir otomobilde. Huzurluca alýþveriþ yapacaðý bir hayatta arýyor. Aslýnda haksýz da deðiller. Çünkü modern dünya insanlarý bu gibi þeylerle mutlu olabileceklerine inandýrmýþ durumda. Bir zamana kadar (53.Haftaya kadar) bende bu düþüncede olanlardan sadece birisiydim. Ama 53. Hafta da bu düþüncelerimden kurtulmuþ durumdayým. Mutlu muyum? Deðilim.
Ama en azýndan kendimi kandýrmýyorum. Bu dünyaya bir miras býrakmayýp öylesine sýradan bir hayat yaþayýp ölen insan gerçekten yaþamýþ mýdýr? Bence deðil. Çünkü bu dünya sýradan þeyleri yaþamak için bir yer deðil. Þimdi bu karalamalarý okurken eminim çoðunuz “neler saçmalýyor bu manyak?” gibisinden söylemlerde bulundunuz. Evet saçmalýyorum saçmalamam benden kaynaklanmýyor ama. Dünyanýn geldiði, insanlarýn geldiði noktadan kaynaklanýyor. Aðýr psikolojik bunalýmlarý neredeyse hepimiz geçiriyoruz. Çünkü modern hayatta depresyona girmek gayet normaldir. Eðer depresyona girmiyorsan anormalsin. Modern hayatýn normalleþtirdiði bir insan olarak þuan elimden gelen tek þeyin sorgulamak olduðunu bilmenizi isterim. Kim bilir bir gün belki de elimden daha çok þey gelir. Dünyada psikolojik danýþmanlýk hizmetleri neden bu kadar revaçta sandýnýz. Modern hayat sizleri kendinize sevgili bulmaya zorlar. Toplum zorlar. Ve nihayetinde bulursunuz çünkü eðer bulmazsanýz kendinizi o hayatýn ve toplumun içine sokamazsýnýz. Ýþte bu yüzden herkeste bir arayýþ mevcuttur. Daha sonrasýnda modern nedenlerle ayrýlýrsýnýz. Psikolojik olarak danýþacaðýnýz bir yerlere doðru sürüklenip. Kendinizi adeta dipsiz bir kuyuya düþmüþ zannedersiniz. Bu sadece bir örnekti. Bunun gibi nice örnek bulabilirsiniz. Her þeyden önce kendinize NEDEN? ve NE ÝÇÝN? Sorularýný sorun. Ýnan ki bu dünya sýradan yaþamak için bir yer deðil. Kendinizi sorgulamaya gücünüz yettiði zaman sorgulayamayacaðýnýz hiç kimse ve hiçbir þey kalmayacaktýr. Hayatýnýzda bu modern dünyanýn belirlediði zaman dilimleri dýþýnda yaþadýðýnýz zamanlar olsun. “61. Saniye 61. Dakika 25. Saat 8.Gün 32.Gün 53.Hafta ve son olarak 366.Gün” iþte bu zamanlarda zihninizin duvarlarýný aþarak kendi muhasebenizi en rahat bir biçimde yaparsýnýz. Orhan Kotan’ýn Gururla Bakýyorum Dünyaya adlý þiiriyle yazýmý sonlandýrýyorum…
“ama adýna yaþamak dersen
ot gibi, saman gibi yaþamak dersen
bir solucan gibi yerlerde sürünerek
ezilerek
horlanarak
sömürülerek
re-zil-ce
çatlayan tomurcuðun
doðan çocuðun çýðlýðýný duymadan
gül benizli sevgilinin
titreyen göðüslerini öpmeden doyasýya
korka korka
yana yana
her gün biraz daha derinden
her gün biraz daha kapkara duyarak ölümü
aç ve arkasýz
köpekleþerek
yaþamak dersen
bu yürek
çat diye çatlasýn be”