Bizim Timur abi boðazýný çok sever.
Trakyalý olmasýna raðmen
bir doðulu gibi et – balýk yemeye bayýlýr.
Yemek ve yediði yemek üzerine þiir yazmak
ayrýca onun özel bir zevkidir.
Ne ise,
Ýþte bu abimiz çoktan beri koronavirüs yüzünden
çok sevdiði bu iki zevkinden mahrum kalmýþtý.
Geçen hafta aradým,
– Baba, ya sen, ya da ben geleyim fark etmez
bir göreyim artýk seni de özledim vallahi- dedim.
– Tamam- dedi.
…ve çýktý geldi.


Geldi gelmesine de sanki o dert yanan,
üzgün olan Timur gitmiþ,
Sanki hiç karantina görmemiþ Timur çýkageldi eve.
Merak ettim;
– Timur abi hayr ola? Bu n’þen nedir? Biz seni üzgün bekliyorduk amma..- dedim
– Yuþacým Valla dün akþam müthiþ bir ziyafet vardý.- dedi.
– Öyle mi? Afiyet ola, ne yediniz?- dedim.
– Kocaman bir hindi dolmasý.- dedi.
– Ohhh Maþallah, kaç kiþi yediniz?- dedim.
– Ýki kiþi.- dedi.
– Kim geldi ki bizden habersiz?- dedim.
– Biri ben… biri de hindi… -dedi….

Çayý tekrar ýsýtmak zorunda kaldýk…

***

Ne zamandýr gülmüyorduk.
Ýyi ki geldin, þeref verdin Timur abe!
Gene bekleriz.