GECÝKEN BAHARA

Sabahtan beri hava bir baþka kasvetli bugün yine. Dün de soðuktu ama hiç deðilse bu kadar iç karartýcý deðildi. Gün aydýnlýk ama güneþten bir eser yok. Üzerine ölü topraðý serpilmiþ sanki tüm þehrin. Caddeden geçen saç yýðýný araçlarýn ara gazý ve korna seslerinden baþka güzel bir sesde gelmiyor kulaklarýma.

Zaten barýþtan ve sevgiden uzak günler yaþadýðýmýz ortamda, þarkýlarýn bile hüzün kokacaðý endiþesi taþýyor yüreðim. Elim varmýyor karþýmda kýrmýzý düðmesi yanýk duran televizyonun uzaktan kumandasýna. Keþke sadece bende olsaydý diyorum bu tutukluk bu duraðanlýk. Ama nereye baksam, kimi görsem hep ayný manzara. Buruk, üzgün, düþünceli insanlar.

Gitmek geliyor içimden, alýp baþýmý gitmek... Uzaklaþmak buralardan. Kim bilir belki bir kuþ sesi duyarým, bilmem hangi makamdan maþuk’una seslenen diye. Ya da belki yüzü gülen birine rastlarým, belki o bana neler olduðunu açýklayabilir umuduyla.
Bir kaç saatten dönerim diyerek çýkýyorum büromdan. Nereye gittiðimi ben bilmiyorum ki, soranlara söyleyin diyebileyim. Deðiþik bir güzergahtan gitmeliyim bugün diyorum. Belki bu karamsarlýðýn nedeni hep ayný zamanlarda ayný yolu kullanmam diye düþünüyorum.

Ve nadiren kullandýðým bir sokaktan ana caddeye çýkmak üzereyken bir Ambulansýn siren sesleriyle irkiliyorum birden. Her zaman olduðu gibi “can derdinde” olan birisini hastaneye yetiþtirmek için gayret gösteriyorlardý. Ýþe bakýn ki, bugün gördüðüm en insancýl manzarayý bu telaþ oluþturuyordu. Bu olayýn etkisinden kurtulup arabamýn direksiyonunda olduðumu hatýrladýðýmda, gözüme radyonun düðmeleri iliþiyor, ama ben, bugün içimdeki bu garip his nedeniyle onu da açmak istemiyorum.

Galiba huzur bulacaðým tek mekan Seyid Burhaneddin Hazretlerinin türbesi ümidiyle dönüyorum Kiçikapý kavþaðýndan Nuh Naci Yazgan caddesine doðru. Keþke halimi anlatabileceðim yada konuþmadan bile beni bakýþlarýmdan anlayacak birileri olsaydý yanýmda diyorum. Yok, yok doðrusu böyleydi belki de. Kimseyi rahatsýz etmemeliydim.

Ve koca þehrin hemen yaný baþýnda olmasýna raðmen, kuru gürültü ve patýrtý seslerinin iþitilmediði, sadece uhrevi bir havanýn teneffüs edildiði türbenin kapýsýndayým þimdi. Tesadüfe bakýn ki, türbedarlardan Yusuf efendi de orada. Onu görünce bir tebessüm beliriveriyor yüzümde. Çünkü Mevla’sýyla ve piriyle bir çok insandan ayrý bir üslupla dialog kurmayý baþarabilen nadir insanlardan birisi Yusuf Efendi.

Ve gözlerim türbenin hemen yanýnda bulunan mezarlýktaki eski mezar taþlarýna kayýyor birden. Kim bu dünyadan bir þey götürebilmiþ ki diyorum kendi kendime. Ve bir an evvel türbenin içinde bulunmak arzusu kaplýyor yüreðimi. 2 þerli, 3’erli gruplarýn sessiz sedasýz girip, dua ve niyazda bulunduktan sonra da rahatlamýþ bir vaziyette çýktýklarý o mübarek havayý teneffüs ediyorum þimdi. Kalbimden geçenlerin mühim olduðunu düþünüyor, dudaklarýmý kýpýrdatmýyorum bile. Hazretten derdime medet ummak deðildi bu aslýnda. O uhrevi havada gönlümün ýstýrabýný dindirmek için bulunuyordum.

Bir yan da “Ýster Mecusi, ister putperest, istersen tövbeni bin kere bozmuþ olsan da gel… Gel, ne olursan ol, yine gel!..” diyen Mevlana, diðer yanda ; “Gitme, o her önüne geleni çaðýrýr, gitme, gitme de kendini bir de böyle sýna…” þeklinde yüreðime ateþ düþüren ve “Dýþarýdaki canavarý görüp de þaþma, içindeki canavara bak!..” diyen hocasý Seyid Burhaneddin Hazretleri…

Gelirken üzerimde taþýdýðým bütün karamsar düþüncelerden arýnmýþ olarak kalkýyorum yerimden ve kapýya doðru umutla yöneliyorum. Kendim ve þahit olduðum binlerce umutsuz insan adýna; özlemle beklediðimiz þu bahar geliverse de, sevgiye ve muhabbete aç yüreklerimizi taptaze ümitlerle doldursa diyorum...

Mümtaz Beðen