Ýnsanýz ya, zamana ve yaþamýn ritmine egemen olamýyoruz her zaman. Gün, nasýl isterse öyle yönlendiriyor bizi. Ne kadar dirensek de günün getirdiði iklime göre þekilleniyor yüreðimiz.

Bazen gereðinden fazla duygusal, bazen fazla ciddi, bazen fazla alýngan biri olup çýkýyoruz. Bu hâlimiz ister istemez çevremize, dostlarýmýza, yakýnlarýmýza da yansýyor.

Bazen hiç de hak etmediði halde, bir dostu, arkadaþý yada sevdiðimizi incittiðimiz, kýrdýðýmýzda oluyor, arkasýndan piþmanlýkla baþýmýzý duvarlara vurduðumuzda…

Bazen aðlýyoruz hiç olmadýk bir yerde, bazen gülüp geçiyoruz baþýmýzdaki derde. An geliyor ölüp ölüp diriliyoruz, an geliyor, acý, keder, üzüntü de dahil bu hayat geçici biliyoruz…

Sevdiðimiz kadar sevileceðimizi, saygý duyduðumuz kadar saygý göreceðimizi, kýsacasý hak ettiðimiz kadar mutlu olabileceðimizi unutuyor, kendimizi kurguladýðýmýz düþüncelerimizin doðruluðu iddiasýyla avutuyoruz.

Her fýrsatta sahip olduðumuzu dile getirdiðimiz engin hoþgörü yerini gaddarlýða býrakýyor böylesi zamanlarda. Yaptýðýmýz iyilikleri bir biri ardýna sýralarken, gördüklerimize karþý körleþiyor ve hatta nankörleþebiliyoruz.

Oysa, herkesi mutlu etmek için çýrpýnan insanlarýz aslýnda. Ve biliriz ki; Ne vakit bir eðrilik ettik, ne zaman bir kötülükte bulunmuþsak, ardýndan hemen layýðýný görmüþüzdür. Ne zaman gökyüzüne bir nefes bir dua göndermiþsek, ardýndan ona benzer bir iyilik gelmiþtir.

Lakin gün, istediðimiz renkte doðmuyor her gün… Ve biz, kazandýklarýmýzýn sarhoþluðunu yaþarken, kayýplarýmýzýn farkýna varamýyoruz çoðu gün…

Mümtaz Beðen