EÞÝK


42 yaþýndayým. Adým Mehmet Egeli. Manisalýyým. Evliyim, iki kýz babasýyým. Biri lise son sýnýfta, küçük olan Ayþe 10 yaþýnda...büyüyünce astronot olmak istiyor
( huzur dolu bir gülümseme oluyor Mehmet’in yüzü tam bu anda). Ýstanbul’a 18 sene önce yerleþtik. Büyük kýzým Emine 3 aylýktý..
Tahmin edebileceðiniz gibi çok zor günler geçirdik ilk Ýstanbul’a geldiðimizde. Saðolsun ahbaplarýmýz bizi sokaklarda býrakmadýlar. Paramýz yoktu.
Çok zorlandýk.
Ben hemen her iþte çalýþýyordum. Anlatmasý uzun sürer þimdi, o yüzden kýsa geçicem.Ama pazarda don-sütyen bile sattým.
Sonra bir ahbabýmýzýn bir yakýnýyla tanýþtým. Recep Aðbi...Fatih’te bir caminin imamýydý. Yaptýðý iyilikleri nasýl unuturum...
Bana camii de ufak tefek iþler buldu saðolsun. Çokça temizlik iþleri filan iþte...Allah’ýn sevgili kuluymuþuz...Tabii ben baþka iþler de yapmaya devam ediyordum bu arada...
Eminemiz ilk okula baþlayacaktý o yýl. Babamý kaybettik. 2 yýldýr felçliydi garip, kurtuldu tabii. Ben yýkadým babamý, öldüðünde.O günden beri de bu iþi yapýyorum. Ölü yýkýyorum.
Günde 20 ölü yýkadýðým oluyor. Bir sürü tanýnmýþ insan yýkadým. Bazýlarýnýn aileleri pahalý sabunlar getirirler bana. Onlarla yýkamamý isterler eþ-dostlarýný. Kýrmam kalplerini, birþey demem ama býyýk altýndan da gülerim. Pahalý sabunlar...
Bu iþe dediðim gibi babamýn ölümünden sonra baþladým. Recep Aðbi “ Mehmet Kardeþ, gasýlhanede çalýþýr mýsýn? Sevabý büyüktür hem” dedi. Aðzýmýn kuruduðunu hatýrlýyorum o an. Öyle ölüden filan korkmazdým ben tabii de yine de biraz ürküyor insan. Recep Aðbi “Ölüden deðil, diriden kork” demiþti. Öyle tabii. Yaþamým deðiþti. Ben deðiþtim. Ben artýk normal bir insan deðilim zaten.
Ýlk zamanlarda ürkerek yaklaþtýðým solgun-cansýz bedenler artýk benim için sadece et parçalarý...Ýþim esnasýnda akþam ne yiyeceðimi bile düþündüðüm oluyor.
Eskisi gibi deðilim ve bir daha asla olamayacaðým... Malmýþ, mülkmüþ, hatta çocuk, eþ, dost...herþey bitti benim için. Yaþýyoruz tabii, para gerek, çocuklarým var ama Allah affetsin, ömürleri uzun olsun tabii de þimdi duysam diyorum öldüklerini hiç birþey hissetmem...Ben ölüme dokunuyorum hergün defalarca. Siz ölümün kokusunu bilir misiniz?Benim ölüm korkum da yoktur mesela...ve inanýn bu korkuymuþ adamý yaþama baðlayan. Artýk yaþama baðlýlýðým kalmadý. Ölüm de birþey deðil. Dediðim gibi kaybolmuþ bir Mehmet Egeliyim ben. Sevapmýþ, günahmýþ, son yolculukmuþ...
Kocaman bir HÝÇ bütün bunlar. Ben beyaz sabun kullanýyorum. Köpüklerin altýndakini farketmiyorum bile. Bazen çok gençler geliyor. O zaman biraz caným sýkýlýyor yine de...
Gasýlhane eþiktir. Ben o eþikte yaþýyorum. Kimseye de önermem bu mesleði.

Ben Mehmet Egeli, zeytin aðaçlarýnýn arasýnda gezinirdim köyde. Zeytin toplardýk...sonra topladýðýmýz zeytinlerden sabun yapýlýrdý. Koca koca , kaba saba, þekilsiz kalýplar... Ellerim küçüktü ya zor döndürürdüm avuçlarýmda sabunlarý çocukken. Zeytinyaðý sabunlarý saðlýklýdýr. Doðaldýr. Beyaz sabun zeytinyaðý sabunu gibi deðil hiç.

Seviþirken acý çekilir mi? Korkudan aðzýnýz kurur mu seviþirken? Karýnýzýn deniz gözlerinde Ali Bey’in aralýk kalmýþ gözlerini görür gibi olur musunuz ?Ve avaz avaza kalktýðýnýz olur mu karýnýzýn üstünden...hem de aðlaya aðlaya...
Koþa koþa yýkanmaya gider misiniz? Ve banyonun beyaz fayanslarýný yumruklar mýsýnýz? Ýlk yýllarda çok acýlar çektik. Sabunlarda Ali Bey olurdu. Sular avukat Necip Bey’i akardý. Çýplaklýktan nefret ediyordum.
Bir gün büyük kýzým Emine- 4 yaþýndaydý-koþtu koþtu kollarýma atladýydý. Çýplaktý.
Çok dövdüm onu o gün. Çýplaktý. Sonra ertesi gün bir amcayý getirdiler iþyerine. Ona biraz kötü davranmýþtým,” Emine’me vurdum, hep senin yüzünden”.

Yýllar geçtikçe alýþtým tabii...Sevap iþliyordum, bu nasýl bir tatmindi anlatamam. Bütün o ölüler var ya...ben hepsini tertemiz yapýyordum. Bütün günahlar, bütün nefretler, bütün küfürler, bütün kirler tortop oluyor sulara, köpüklere karýþýyor ve delikten aþaðý hoooooopppp....

“Hadi babacým, artýk hazýrsýn”
“Mis gibi oldun evelallah”
“Ne kir çýktý be kardeþim”
“Þimdi giyinme zamaný”
“Gir bakalým kutuya”
“Ýyi ellere düþtün, darýsý benim de baþýma inþallah”
“Ýyi yolculuklar”

Vedalaþýrdýk böyle...

Çocuklarýma severek, dolu dolu, tüm samimiyetleriyle yaþamalarýný öðütledim hep.
Ölüm hakkýnda hiç konuþmam onlarla. Konuþacak ta birþey yok zaten.
Ölüm ne son, ne baþlangýç benim için. Sadece bunu söyledim çocuklarýma.
Ne anladýlar, nasýl þekillendi yaþam-ölüm gerçeði çocuklarýmýn içinde hiç bilemeyeceðim. Bir ölü yýkayýcýsý babanýn kucaðýnda, masasýnda, dizlerinin dibinde büyümek zor olsa gerek. Doðrusu ben istemezdim. Evde asla konuþulmaz baba mesleði...Ve biliyorum ki, dýþarýda da konuþulmaz...

“Babam temizlikçi”
“Babam sevapçý”
“Babam camiide çalýþýyor”
“Babam çok temiz bir adamdýr”

Ama asla “Babam ölü yýkayýcýsý deðil”

Eþim artýk korkmuyor benim ellerimden. Ben de Ali Bey’i görmüyorum eþimin gözlerinde artýk. Ama seviþmek nedir? Ben bilmiyorum hiç. Eþimin de bildiðini sanmýyorum. Eþim de ölü yýkayýcýsý olsaydý seviþmek nedir bilir miydik acaba?
Ya da yeniden bulabilir miydik? Dokunmak soðuk mermerler yerine cayýr cayýr yanan bir soba olabilir miydi? Ve seviþmenin rengi beyazdan kanlý canlý kýrmýzýya dönebilir miydi tekrar?
Eskisi gibi...


Ben çok deðiþtim artýk. Bana tuhaf birþeyler oldu. Ben eþikte asýlý kalmýþ bir sabun köpüðü oldum. Yaþamýyorum ki...ölemiyorum da.
Beni en iyi Ali Bey anlar belki...o da söylemez, ketumdur ve aralýktýr gözleri.





                                        
12-Ocak-2003
                                        
Öykü Yüzer