Yalnýzým evet doðru,
Ýçimdeki boþluðu kimseye tarif edemeyecek kadar,
Kimseyi gözüm görmeyecek kadar yalnýzým.
Kalabalýklýða kýskançlýðýmdan daha da yalnýzým þimdilerde...

Sen gittin...
Ondan mý çoðaldý yalnýzlýðým bu kadar bilmiyorum
Ama tüm sevdiklerim gidiyor son zamanlarda kalabalýklýðýmdan,
Daha çok hissediyorum yokluðunu, hissettiriyorlar.
Artýk gelecekle ilgili hiçbir plan yapmýyorum içinde sen olan.
Planlarým kalabalýklýðýmla gömüldü yalnýzlýða.
Zaman zaman çýkartýyorum topraðýn altýndan seni ve hayallerimi.
Ama acý veriyor böceklenmiþ ve yok olmaya yüz tutmuþ bedenlerimizi görmek.
Aðlýyorum.

Sonra sana atýyorum bütün suçu,
Seni yargýlýyor, sana lanetler yaðdýrýyorum,
Ama deðiþtiremiyorum sonucu.
Bedenlerimiz yine toprak altýnda ve yine yok ruhlarýmýz içinde.
Ölünün arkasýndan konuþmak ne kolay...