Sadece birbirimizin gözlerine baktýk. Ne müziðin sesi, ne figürlerin canlýlýðý, ne de rüzgâr kaçýrabildi o aný. An’ý kýpýrdatan bir tek yürek çarpýntýsý oldu. Gözlerimiz arasýnda bir köprü oluþtu. Kalktým, kendi gözlerimden onun gözlerine yol aldým. Sýrat köprüsü gibi bir yoldu. Gözünü kýrpsa ateþe düþecektim; kýrpmasa gönlündeki yangýna. Ayaklarýmýn yandýðýný, kalp atýþlarýmýn hýzlandýðýný hissediyordum. Yaklaþtýkça içim baþka türlü oluyordu. Çölün sonunda denize ulaþmam gibi; günlerce aç kaldýktan sonra önüme en çok sevdiðim yemeðin konmasý gibi bir þey. Ama daldýðýmda boðulacakmýþým, yediðimde zehirlenecekmiþim gibi ürperdi içerim. Terlemeye baþladým. Bir an geri dönmeyi düþündüm, ama artýk çok geçti; mýknatýs gibi kendine çekiyordu beni gözbebeði.

Karanlýðýn ardýndaki ýþýðýn meraký korkularýmý unufak etti bir an. Madem ki sonunda mutlaka yanmak vardý; neden bu aþkýn yanýþý olmasýndý? Gitar çalmaya yeni baþlayan bir öðrencinin, yazýn sýcaðýnda teller arasýnda dolaþýrken terli parmaklarý nasýl yanýyorsa, ayaklarým da ayný garip yanýþtaydý.

Yaklaþtým... Yan’aþtým... Perdeler; rüzgârýn savurduðu, eflatun, beyaz, toz pembe perdeler. Ardýnda koskocaman bir ýþýk. Gözlerde bir günbatýmý... Kirpikler keskin uçlarýyla yýktý köprüyü, perdeler düþtü. Ben yokum kapýsýnda gözünün; günbatýmý geceye teslim oldu...

Perdeler düþtü, ve artýk görüyorum ýþýðýn ardýndakileri... Gece çökse de, gönlün ýþýðý pusulamýz olur. Artýk uzun bir yolculuktayým; uzun ince yollar önümde, damarlar, damarlarda dolaþan kan... Her yer kýpkýrmýzý; tenimin en ücra hücresi bile... Evet, yeni çalýþmaya baþlamamýþ bu beden... Geçmiþi var belli; akan kandan, mikroplardan, yaralardan ve mikroplarý kovan vitaminlerden. Eskisi var belli, atýþýndan, sesinden, gürültüsünden. Bir þelalenin altýnda nasýl kuru kalýyorsa insan; ve izleyebiliyorsa yaðmur gibi akan þelaleyi, ben de kalbinde öyleyim þimdi. Gümbürtüsü, þýrýl þýrýl akýp karýþmasý nehire. Kaç sandal kapýlýp düþmüþtür kilometrelerce yüksekten bu þelalenin sonuna; kaç yürek parçalanmýþtýr; kaçý dallara tutunup kurtulmuþtur acaba?

Ýlerleyemiyorum. Maðaradan içeriye girmeme gerek yok. Görmem gerekeni görüyor ve hissediyorum zaten. Yine de beþervari bir merak iþte... Kanýyorum kendime...

-Eðer, þelaleyi ziyarete gelip biraz yýkanýp giderseniz yara almazsýnýz, demlenip gidersiniz zamanýnda. Ama dalarsanýz þelalenin altýnda gizlenen maðaraya; ya sonunda hazineye ulaþýrsýnýz ya kaybolup ölürsünüz; ya da hiçbir þey anlamadan savaþtan çýkmýþa dönüp kaçarsýnýz can havliyle. –

Kanýyorum... Evet... Damlalar týp týp akýyor; ve ateþ parçalarýna dönüþüyor. Kalbinin içindeyim; maðaranýn en derininde. Nasýl döneceðim geri, bilmiyorum ki! Varmak kadar dönmek de önemli! Kanýyorum; kanýyla yýkanýyorum; boðuluyorum; nefessiz kalýyorum. Nefessiz býrakýyor beni bu derinlik. Hissettiklerime inanmak istiyorum. Sýmsýký sarýlasým geliyor kalbine; mikrop kovucu güvenlik görevlileri, tuttuklarý gibi aðzýna giden damarlardan birine atýyorlar beni. Hissediyorum. Mideden gelen bir deprem gürültüsü var! .. Koþuyorum; uzakta bir ýþýk huzmesi. Geriden gelen bir mikrop sürüsü.... Volkan gibi patlýyorum aðzýndan. Dudaklarýna dokunup geçiyorum. Hafifçe tebessüm edip “Siz de görün” diyor, “Çok yaþa!” diyen arkadaþlarýna. Bana da dargýn tek kelime etmedim diye. -Sen beni aðýz dolusu kusarken; ve kovarken yüreðinden, nasýl konuþabilirim ki?-

Bu kez cesaretimi toplayýp ben dansa kaldýrýyorum onu. Evet, en sevdiðimiz melodilerden biri: Tango. Sadece birbirimizin gözlerine baktýk. Ne müziðin sesi, ne figürlerin canlýlýðý, ne de rüzgâr kaçýrabildi bu aný. An’ý kýpýrdatan bir tek yürek çarpýntýsý oldu. Gözlerimiz arasýnda bir köprü oluþtu. Kalktý, gözlerinden gözlerime yol aldý. Sýrat köprüsü gibi bir yoldu. Gözümü kýrpsam ateþe düþecekti; kýrpmasam gönlümdeki yangýna. Ayaklarýnýn yandýðýný, kalp atýþlarýnýn hýzlandýðýný fark ettim. Gözlerime yaklaþtýkça içi baþka türlü oluyordu. Terlemeye baþladý. Bir an bile geri dönmeyi düþünmedi; mýknatýs gibi kendine çekiyordu onu gözbebeðim.

Karanlýðýn ardýndaki ýþýðýn meraký tereddütleri unufak etti bir an. Madem ki sonunda mutlaka yanmak vardý; neden bu aþkýn yanýþý olmasýndý? Notalarý öðrenen bir öðrencinin yýllar sonra piyanonun üstünde parmaklarýný dans ettirmesi gibi bedeni de ayný duyguya sarýnmýþtý. Üstündeki tüm tülleri parçaladý; ve üstümdeki.... Artýk gözlerimiz çýrýlçýplaktý. Birbirine düþmeye hazýr bir çift yürek, gözlerden akýp karýþtý birbirine. Artýk ne söz vardý, ne müzik... Aþk orada duruyor, iç gýdýklayýcý dokunuþlarla bizi okþuyordu. Gittikçe sarhoþ oluyorduk. Ellerimiz ve bedenlerimiz bu kadar yakýnken, dudaklarýmýz nasýl bu kadar uzak kalabiliyordu birbirine?



Sol gözüm sað gözüne dokundu. Sol gözü, sað gözüme. Dokunmanýn ürperiþi bile kayýp gitti bir yýldýz sönüþüyle. Sadece yangýn vardý. Evet, dudaklar ve tenler uzak düþtü; çünkü seviþen gözler vardý iç içe. Kalabalýðýn arasýndaki kaç göz fark etti bu seviþmeyi; ya da kaç göz anladý oyunun içindeki gerçeði? Ve biz ne kadarýný kabul ettik bu seviþmenin?

Dokundum, dokundu; sardý, sardým; yandýk; küllerimiz birleþti; uçup gittik.
-Küller birleþince, bir kadýn ve bir erkek doðdu yeniden dünyaya. Gözlerinde aþk; gözlerinde yüzyýllarýn hasreti. Birbirinden ayrý düþmenin eksikliðini yaþarken, kavuþmanýn ve tam olmanýn huzuru; mutluluðu.-

O kadar mutluyduk ki. Bir tango bu kadar mý güzel olabilirdi? Anlamadýk, ama kurcalamadýk da. Sadece tadýný çýkardýk ilk ve son tangonun.

*
Aþkýn bir yarýsýnda kadýn; bir yarýsýnda erkek. Erkek, aðzýna aldýðý gülü kadýnýn aðzýna verdi. Kadýný kendine hýzla çekip oynayabileceði en güzel tangoyu oynadý. Alkýþlar arasýnda kendine çektiði kadýný yeniden uzaklara savurdu. Kadýn, þuh bir bakýþla baktý adama; adam aþk dolu gözlerle ona. Kadýn, sýrtýný dönüp sahneden indi, adam dans etmeye devam etti, baþka tenlerde, bambaþka figürlerle... (-Milyonlarca insanla, milyonlarca kez dans edebilirsiniz ama küllerinizin birleþtiði yürekle yaptýðýnýz dansýn tadýný hiçbir bedende ve ruhta bulamazsýnýz.-)