Ýstanbul, gözlerini gördüm içinde sakladýðýn gece rengi adamda. Yaðmurun ýslak mazeretler yarattýðý denizinde yalnýzca senin olan ve senden baþkasýnýn bilmeyeceði yalnýzlýðýn nefesine dokundum.Ömrümü ömrüne býraktýðým gece rengi adamda. Iþýltýlý ýþýklar altýnda, boðazýnýn sahte ve ruhsuz kalabalýðýnda surlarýn altýna sakladýðýn tarihi yalnýzlýðýn gibiydi yalnýzlýðý bu adamýn da.
Geceleri yoksul, kimsesizliðe büründüðün çýkmaz sokaklarýnda mühürlediðin sessizliðinin içinde sevdim. Yalýnayak geçtim acýdan oluþan köprülerinden. Bu adamýn gözlerinin tetiðinde saklý kimsesiz çýðlýklarýnda seni, senin kalabalýk yalnýzlýðýnda bu adamý sevdim. Ne çok sevdim ikinizi de.
Ýdamlýk mahkumlar gibi yýkýk kentlerde yaþattýðým hayattan gözyaþlarýyla çoðalttýðým nehirleri ulaþtýramasam da ne senin nede onun yaðmurlu yalnýzlýðýna
Gül uzattýðýnýz yerlerden uzanan namlulara dokunurken tetikte kalmýþ acýlarla vurulan ben oldum her nefes almaya doðrulduðumda.
Sanma ki senin ve onun uzaðýnda kaldýðýmda yýldýzlar bu kadar yakýn düþer gözlerime...
Ve bil ki o gri þehirde her uyanýþým yorgun sabahlaradýr, korkulu özlemler büyüttüðüm yataðýmda.
Þimdi sana geldiðim yollarý kaplayan mevsimsiz rüzgarlar alabora ediyor yüreðimi ...
Þimdi susmak yetmiyor...
Aylak ve gezgin acýlar büyüyor içimin gece rengi tufanýnda..
Aylak ve gezgin bir sevmek kanýyor yüreðimde....
Söyle Ýstanbul’um, sevgilim, yalnýzlýðým
Heceleyerek tüketebilir miyim seni ve gece rengi adamý yüreðimin örsünde.
Gidiyorum Ýstanbul’um, sevgilim, gölgeni düþürdüm gülüþüme.
Uzun yol biletleri buruþuyor ellerimde. Kuþatýlmýþ bir ayrýlýk bekliyor yollarda.
Salmadan beni gri þehrin yorgun sabah bozgunlarýna bütün bir ömürlük sarýl bana.
SEVGÝLÝM,ÝSTANBUL’UM,YALNIZLIÐIM...
Ter düþürdüðüm yataðýndan elveda...
Ben günlerin çarmýhýnda her gece oturup seni özlerim.
UNUTMA SAKIN SEVGÝLÝM,ÝSTANBUL’UM
Sana ayaklanan yüreðimde yitik devrimdir adýn ve nicedir sürgündür benim yüreðim..
Islak hüzünlerinin öznesi ben deðildim.....
HÝÇKÝMSEN