KANDIRILDIK…

Kandýrýldýk… Kandýrýldým… Taparcasýna, gözlerimi delercesine okuduðum, uðruna uykusuz geceler geçirdiðim kitaplar kandýrdý önce. Hayatý ýskalamam sandým öðrendikçe… Kelimeleri koyarsam baþ ucuma, anlamlý bir cümle kurarým sandým… Kendime kahraman seçtiðim karakterler nefes alýyorlardý, yaþýyorlardý, yaþamalýlardý (o kadar hayata dairlerdi ki)! Bilemedim, bilemedim… Cümlelerin içi boþalmýþ, birbirinin ayný insanlarýn içinde var olamazmýþ kahramanlarým, hayat ýskalanmýþ… Kandýrýldým!
Kandýrýldýk… Kandýrýldým… Türküler söyledim korkumda, türküler söyledim yalnýzlýðýmda, türküler söyledim baðýra baðýra aldýrmadan kýrýlgan sesime… Umudum, direncim oldu türküler… Her bir hücremde, etimde, kanýmda var ettiðim her nota da payýný aldý hayattan yana… Susmadý türküler, kocaman deðerleri çekti içine… Dostluk dedi, aþk dedi, barýþ dedi… Ben sandým ki hayatýn nabzýný tutuyor her ezgi, sandým ki yaþýyorlar… Sandým ki “çocuðun gördüðü düþtür barýþ… annenin gördüðü düþtür barýþ… dünyanýn yüzünde yara izleri kapanýrken, aðaçlar diktiðimizde havan mermilerinin kazdýðý çukurlara, yangýnýn kavurduðu yüreklerde ilk tomurcuklarýný açarken umut ve ölüler kanlarýnýn boþa gitmediðini bilerek yana dönüp içerlemeksizin uyuyabildiklerindedir barýþ…” ve ben yine sandým ki “barýþ, yemek kokusudur tüten akþamleyin, arabanýn yolda durmasýnýn korkutmadýðý, kapý çalýnmasýnýn dost demek olduðu ve pencereyi saat baþý açmanýn… barýþ, bir bardak sýcak süt ve bir kitaptýr uyanan çocuk önünde… hapishaneler onarýlýp, kitaplýklar yapýldýðý zaman, eþikten eþiðe bir türkü yükseldiði zaman geceleyin…” oysa kanýyor dünya, oysa çocuklar silah seslerini ninni yapýyor, oysa çocuklar terörist sanýlýp vuruluyor bir tenhada, oysa ölüm her yerde… barýþ yok, hiç var olmadý… kandýrýldým! Sandým ki dostluklarda temize çekilir, amansýz yanýlgýlarý, beþeri basitlikleri bünyesinde taþýyan yaralý yüreklerimiz… Sandým ki “baþýný omzuma yasla, gövdemde taþýyayým seni, gövdem gövdene can olsun…” diyebilen sesler vardýr bir yerlerde… oysa en büyük yaralarý açar olmuþ adýna dost dediklerimiz, oysa en çok onlar kanatmýþ… hiç var olmamýþ dostluk, hiç temize çekememiþiz kendimizi… kandýrýldým! Yüceltilen, destansýlaþan adýna aþk denileni sonsuz sanmýþým… “ben sana gülüm demem, gülün ömrü az olur…” týnýsý alkollü sofralarda mezeden öte bir þey ol(a)mamýþ hiç … oysa el ele yürümekten öte bir þey ifade etmezmiþ, oysa gelip geçermiþ aþk denilen… kandýrýldým!
Kandýrýldýk… kandýrýldým… büyük bir heyecanla izlediðim filmlerimin hayatýn içinde yeri olmamýþ ki hiç! Selvi boylu al yazmalý deðilmiþ Türkan Þoray ve Kadir Ýnanýr aslýnda kamyonuyla kaçýrýp aþký vermemiþ ona hiç… “Sevgi neydi? Sevgi emekti… sýcak insan eliydi sevgi…” denmemiþ hiç… ve, ve ne yazýk ki mutlu sonlar yokmuþ, insan gözleri Hülya Koçyiðit kadar masum bakamazmýþ… Kandýrýldým!
Kandýrýldýk… kandýrýldým… odamýn ýþýklarýný kapatýp, içimin aydýnlýðýnda ezbere okuduðum tüm þiirler ve þiirlerimin içinde yankýlanan masumiyeti, güneþ ýþýðýnýn girmesiyle kanlar içinde yere düþmüþ, parçalanmýþ… aðlaya zýrlaya cesetlerimi alýp gömmüþüm, ‘gerçek’ içinde yerleri yokmuþ… içim cenazeye dönmüþ… içimde ölülerim arttýkça daha çok anlamýþým kandýrýldýðýmý… kandýrýldým!
Ölülerime aðýtlar yakarak geçiyorum hayatýn (bildiðimi sandýðým, ama aslýnda bir insan eli kadar yabancý) yollarýndan… kitaplarým, türkülerim, filmlerim, þiirlerim arttýkça, ölülerimde artýyor… her gün içimde bir cenaze töreni…
Ölülerim benziyor ölülerinize… sizde kandýrýldýnýz en az benim kadar… kandýrýldýk! Kandýrýldým!