Bir ateþ ki cihaný nar eyler…
Eriyen týrnaklarýn kokusu bu. Yalýn topuklar her basýþta çöl topraðýna bir mahreç çalýnýr kulaklara. Afgan kadýnlarýnýn göç hikayesi bu. Hem arþý, hem arzý nar olanlarýn hikayesi…

Çorak topraklarýn nasýrlý elleri…
Toprak çömleklerde yeþeren hayatlar yada kilin, balçýðýn içinde yoðrulan kaderler. Kadýn olmakla kazanýlan bilgelik… doðru tanýmý budur belki. Nasýl açýklanabilir yoksa bazý yaþamlar ?... Afgan elinde kadýn olmak, doðuþtan bilge olmaktýr. Her günü savaþta olup çocuklarýna mutlu masallar anlatmaktýr. Çoraðýn içinde olup, çocuklarýna yeþil bir dünya yaþatmaktýr. Her an kan aðlayýp, etrafýna kadir görünmektir. Þarapnel ve kana bulanmýþ topraðý elleriyle dövüp, çocuklarýnýn saçlarýný okþamaktýr yada kadýn olmaktýr. Kadýndan fazlasý olmaktýr.

Sýcak çöllerin sýcak yürekleri…
Sarý zerratýn üzerinde yalýn ayaklar… kalabalýk bir konvoy. Mühürlenmiþ kalplere yürüyorlar. Ne yüreklerinden geçen feryadý duyan var, ne çölleri yeþerten göz yaþlarýný gören. Yine de yürüyor o ayaklar, bedenler, gönüller. Vicdanýn köreldiði kapýlara doðru, akýllarýn gölgelerle sarhoþ olduðu beldelere yürüyorlar. Umut mu bunun adý ?... Pek sayýlmaz. Çünkü güneþi yeis olan bir coðrafyanýn kadýnlarý için umut yoktur.

Zincirleri eriten tükürük…
Adýmlarýnda Afgan kadýnlarýnýn, dünya biraz daha devrilecek ve bu göç hikayesi bittiðinde, mühürlenmiþ her kalp, sarhoþ her akýl, onlarýnda tükürüklerinde kavrulacak, boðulacak. Evet, bir cehennem azabý bu. Kim bilebilir vicdanýn ne zalim olduðunu? Gün geldiðinde cehennem susacak ve vicdan konuþacak… yüzümüze her tükürdüðünde bir Afgan kadýný, yedi kat gök tepemize inecek, biz yerin yedi kat dibine gireceðiz. Belki dua edeceðiz, cehennemde olmayý dileyeceðiz, belki de vicdanýmýz söküp taþlara vuracaðýz. Duymaz kýldýðýmýz kulaklarýmýzýn hesabý sorulacak, görmez dediðimiz gözlerimizin diyeti istenecek. Göç hikayesi bitecek ve gölge olarak yaþadýðýmýz dünyada, buhar olup hiçliðe karýþacaðýz…