Sema ;
Kýrmýzý .
Ýnce telli bir kar yaðýyor ,
Özlenen umutlar , yaþarken hasretle.
Sarýlýyor þehir , beyaz dumana
Masumiyeti soruyor þehir
Hislerine cevap arýyor
Ýstemiyor günahý , karla olan buluþmasýnda
Kar ;
Ýstanbul’la paylaþýyor
Hasretini
Þehir üzüntüsü kara anlatýyor.
Hüzünle deðil , aþkla sesleniyor ;
Kar , mavi gözlü þehre
“Neden gelmedin” diyor gece ,
“Þehir senin için göz yaþý döktü”
Kar hüzünleniyor ve tüm þefkatiyle sarýyor þehri
Soðuðunda sýcaklýðý hissediyor
Doyasýya dokunuyor
Ölesiye seviþiyor þehir.
Ýstanbul , karla seviþiyor.
Nihayet ayrýlýk vakti geliyor ,
Þehir metanet diliyor yaratýcýdan
Kar pýnarlarýna hakim olamýyor
Aðlýyor þehrin mavisine ve diðerlerine

Ýnsanlar …
Ayaz sanýyorlar ; gecenin kara olan öfkesini ve
Karla karýþýk yaðmur sanýyorlar ;
Karýn , þehirden ayrýlýrken göz yaþý dökmesini