ÖLÜ VAKÝTLER BÝRÝKTÝRÝYORUM





Öpülmedikçe ne iþe yarar dudaklarýn?

Ya kalbin…


En acemisinden sev beni, en kötü günlerin için sakla benden sana kalan ne varsa, ne hüzünlerinle kardeþ ol, ne sevinçlerinle dost…


Veremli deðilim. Yani ciðerlerime bulaþan her þey mikroplar kadar hýzlý ürese de, seni kendime sakladým.

Bütün izbeliðine raðmen hayata tutundum. Beni hor gören tutkularýma esir olmaktan yara almadým hiç. Ne iþe yarardý ruhlarýmýz bu kadar yanmayý sevmeseydi eðer. Ýzlediðimiz yol bizleri her zaman özgür kýlmýyor. Kuþlarýn gökyüzüne neden sevdalandýðýný anlamak zor deðil! Aslýnda, özgürlük de bir nevi tutsaklýk belki.

Týrnaklarýmý söküp, altýnda var oluþumu arýyorum. Var oluþum en kuytu köþelerde yine. Yüzleþtiklerim benden ölümüne kaçarken, yüzleþemediklerime atýyorum bütün cakalarýmý.

Hýçkýrýklarýma yenilerini ekledim, ruhumu, boðazlanmýþçasýna tutsak eden her þeyi iþte tam o an gördüm. Gördüklerim acýlarýma uydurduðum yeni kýlýflarým oldu. Kendimi özgür kýlmak için ödediðim bedeller için, ne çok kýlýf uydurmuþtum; anladým.

Belki diyorum, bakmaktan ötesidir gözlerimdeki güç. Belki de, örtülerimden vazgeçtiðim gün, gerçekten soyunmam gerekmeyecek!

Tuttun mu bacaðýndan sancýnýn, seninle benim aramda hiçbir fark yok. Küçük düþlerin için harcadýklarýn var ya; büyük düþlerinin katili olacaklar, iþte o zaman seyret manzarayý. Kaç kelimelik bir yaþam seninki si, bir düþün! Ne kadar cümle seni anlatmaya yeter?

En iyi halle yüz sayfalýk bir romansýn, en kötüsüyle Cin Ali’den farkýn yok. Her ikisine de ben karar vermiyorum, ederini sen belirle.

Bildiklerinle bilmeyi istediklerin arasýndaki fark, seni benden ve diðerlerinden ayýrýyor. Tutkularýndan göz gözü görmüyor desem yeri var. Buharlaþýp uçman iþten bile deðil.

Kollarýný iki yana açmýþ sana koþmamý bekliyorsun. Eminim ki sana koþtuðumda onlarý kapatacaksýn, ne yazýk ki, sana ulaþmadan.

Çat kapý geliþin ve gidiþin arasýnda yýllar var, ne nedenleri öðrenmen yaþananlarý deðiþtirebilir, ne nedenleri öðrenme arzun… Her tükeniþ kendi hikâyesini anlatýrmýþ. Senin hikâyeni mutlu sonla bitirmen elindeyken, sen kendi payýna hüzünlerin gün be gün açýp boy verdiði bir bahçede yaþamayý seçtin.

Dýþarýda hayat devam ediyor. Sense; ölü vakitler biriktiriyorsun.