Bir yerlere saklanmýþ bir hayat…



     Kendini bilmez duygularýn þuursuzca savaþýydý benimki. Neden sevildiðimi biliyordum ve ne yazýk ne kadar sevildiðimi…

     Kendini pervasýzca baþka yüreklere hibe etmiþ bir bedeninde, iflas bayraðýný çektiði olurdu, týpký onun gibi. Biri ne ya da birilerine ait olmayý kolay sananlar ödedikleri bedelleri ancak düþtükleri çukurlarda debelenirken fark edebilirler. Buda bir hayat dersidir.

     Benim bildiklerimi bilmeleri için benim yürüdüðüm o yollarda eskitmeleri gerekiyor pabuçlarýný, o pabuçlar ki, defalarca pençe yapýlmýþlardýr, ki o pençeler, aslandan yedikleri ilk darbede deðildir.

     Birini sevmek zalimce bir þeydir. Tutkudan gözünüzü kör eden o vahþi duyguya elinizi verip de nasýl bir bedenmiþ gibi kalabilirsiniz. Artýk bir suret olmak ya da zalimlerden zalim olmaktýr elinizdeki, ne elinizdekiyle mutlu olacaksýnýzdýr, ne elde edemediklerinizle.

--------------------------------


     Bir sabah, geçmiþin köhne verandasýnda, gene geçmiþin özlemiyle uyandý adam! O bile bilmiyordu bu kadar özlediðini. Saçlarýný tarayýp aynadaki aksine baktý þaþkýn gözlerle, saçlarýnda beliren kýrlarý görmekten mutlu olmadý ilk kez. Düþündü, bu aný ölümsüzleþtirmek için ne yapýlabilirdi, veranda kah kaðýt yýðýnlarý, kah aldanýþlar, kah öfke nöbetleriyle doluydu, eðilip yerden aldýðýnda en kýsa mutluluðunu, gözleri bulutlandý, gözlerindeki bulutlarýn görmesini engellediði, kýsacýk bir nottu.

     Ufukta beliren hiçbir þey yoktu bu sabah. Karanlýðýn aydýnlýkla oynaþtýðý saatlerdi hepsi bu. Çekirgelerin çalýlarýn arasýnda söylediði þarkýlarý bile özlemiþti adam. Bir bütün olmak için çabaladýkça, olsa olsa bir yarýmlýk gibi buluyordu kendini. Öyle bir yarýmlýk ki, yakýnda bir çeyreklik olduðunu anlamasý iþten bile deðildi.

     O veranda, annesinin söylediði ninnilerle doluydu, sanki daha dün emzirdiðinde onu, göðüslerinden ona akýttýðý umut fýþkýrýp, içindeki boþluðu dolduruvericekti. Açtý adam, hiç doyurulmamýþ gibiydi.

     Her seferinde biraz daha büyüttüðü hayal kýrýklýklarýna bir yenisini eklemek için mi bu verandadaydý?

     Sanmýyordu!

     O vakit neden böyle bir gündü avucundaki?

----------------------------------


     Biz biliriz, yani neden hep yenik gezdiðimizi. Uðrunda ölmeye yada yaþamaya deðer hiçbir þey bulamayanlar, hep yeniktir zaten.

     Vicdanlarýmýzýn kendine yalan söyleyip bir güzel uyuttuðu gecelerde, günlerimize hep ayný sarhoþlukla baþlarýz.
     Kendimize umutlar ýsmarlarýz, garsonlarý hep severiz, hiç itiraz etmedikleri için. Ayrýlýklarý onurlu buluruz, en az zararla kurtulmanýn yolu budur diye. Çýrpýndýkça örümcek aðýna düþmüþ sinekler gibi, ne aðdan fayda vardýr ne sinek severlerden!

     Vebalý aldanýþlarýn, karantina altýna alýndýðýný sananlarda aldanýr, en büyük yalanda “bir daha sevmem” diyenlerin söyledikleridir.


------------------------------------

     Veranda sabahki kadar cezbetmiyordu þimdi onu. Ýçini yakýp kavuran sorularla baþ edecek kadar dinç bulmuyordu kendini. Baþýna üþüþüp duran karasinekleri de iðrenç buluyordu, oldum olasý uçan kanatlýlara karþý bir antipatisi vardý zaten. Ýçeri geçip kütüphaneye daldý. Raflarýn arasýnda çocukluðunda okuyup durduðu bir kitap takýldý gözüne. Neden ayný kitabý on kez okuduðunu bilmiyordu, ama her satýrýnda ruhundaki, yarýklardan içeri sýzýn ýþýk huzmeleri için deðerdi buna. Yine ayný satýrlarý okumak için yanýp kavrulduðunu hissetti, içindeki karanlýðýn son bulmasýný istiyordu, artýk günýþýðýna hasret kalmaktan yorulmuþtu adam.

     Sigarasýný yakarmýþ gibi yaptý, bu illeti býrakmak için gelmiþti belki de verandaya. Sallanan sandalyesine oturdu. Uzunca bir süre kalkmaya niyeti yokmuþçasýna kaykýldý bedeni. Sinirlerinin gergin olduðunu ellerinin titremesinden anlayabiliyordu. Parmaðýndaki yüzüðe takýldýðýnda gözü, birden çýkarmak için garip bir istek duydu, ama vazgeçti, verilmiþ bir sözü olmamasýna raðmen, kendini bir hain gibi hissedeceðini biliyordu. Kim bilir belki buda ezberletilmiþ bir duyguydu…

     Raflarýn bu kadar tozlu olmasý oldukça uzun zamandýr buralara uðramadýðýnýn bir göstergesiydi. Kitapsa; bugün alýnmýþ gibi parlýyordu. Ýçindeki istek daha da yoðunlaþtý ilk sayfada yazýlý yazýyý unuttuðunu o an fark etti, kimin yazdýðýný hiç söylememiþlerdi oysa....

     Kýsacýk bir nottu, siyah kalemle ve oldukça itinayla yazýlmýþtý,
     
     “Sen umutlarýný yeþert, gökyüzü her zaman mavi, yýldýzlar hep gece gelir”

     Gözlerimin ne zaman dolduðunu, ya da bunca gözyaþýný nerede sakladýklarýný hiç bilmiyorum.

     Aktýlar…
     Aktýlar…
     Aktýlar…


---------------------------------



     Vakit, gitme vaktine beþ kala, uðrunda yaþamaya ya da ölmeye deðer ne varsa toplayýp dolduruveririz güle güle bavulumuza. Aðýrlýðýna aldýrmadan ne kadar yükümüz olursa olsun, bir parça daha, bir parça daha deyip alýveririz yanýmýza. Sýrtýmýzýn kamburuna aldýrmadan aldýðýmýz ne ilk nede son yüktür bu. Ama öðretilenler bir yana kulaktan dolma bildiklerimiz bile bu yükün taþýnmaya deðer olduðunu söyler. Ýç sesimiz bazen dünyanýn çýðlýklarýný bastýrýrken þarkýlar tutarýz unutmak istemediklerimiz için, yeri doldurulmasýn diye kapýsýný kapattýðýmýz göðüs kafesimiz bir yana:

     En son gözlerimizi kaparýz; içinde hapsettiðimiz ne var ne yoksa alýp götürmek için.




TALAN AYÞE KANCA