Tenini ezbere biliyorum, her ayrýntýn hatýrýmda, ama ruhundan bir haberim.

     Çatallaþmýþ saç uçlarýn, belindeki gamze, yarýsý çýkmýþ ojelerin ve bilumum gizlemek istediðin ne varsa... Ama açýkta býraktýðýn, hiç hesapsýz ortalýða döktüðün duygularýn bir o kadar karanlýkta.

     Çýtasýný yükseltmiþsin düþlerinin, yýkýlmaktan korkmuyorsun artýk, seni güzel bulmayanlara içerlemiyorsun, senden çýkarabildiðim tek sonuç, hayatý sýrtlamýþ olduðun ama karanlýktakiler; iþte onlar o kadar da aþikar deðil.

     Ait olmak istediðin hayatý terk etmiþsin, yeni bir baþlangýç için geç olduðunu düþünsem de sen baþarmýþ duruyorsun onca yýl. Sokaðýnda yaþattýðýn komþularýna, yaþamasýný istemediklerine, yaþatýp öldürdüklerine kucak açmýþsýn. Bana sýrtýný dönüþünde haklýsýn, ancak onlar kadar yaþanmýþlýðýmýz vardý, bu ayrýmcýlýk neden?

     Suçum tasdik edilip onaylandý. Hükümlerimi senle beraber kestik. Ben biletimi alýp elvedalarýmý ettiðimde, sen geri döneceðimi biliyordun, ama bilmekle yaþamak arasýndaki fark iþte bugün önem kazandý. Ben önemsemediklerimle baþ baþayým, karþýmda sýrýtýyorlar. Yüzlerine bakamýyorum, hem kýzgýným, hem kýrgýn... Sense daðýlmýþ durmuyorsun, neden?

     Kýyýsýnda gezindiðim kaybedilmiþlik, beni derinden sarsýyor. Kulaðýmda biriktirdiðim sesine bile söz geçiremiyorum. Gittikçe kýsýlan bir tonla bana “Hoþça kal” diyorsun, bense duymamak için þu an itibariyle saðýrým. Bütün telvelerde seni buluyorum, arsýzca istiyorum seni. Sana dair olanlara hastalandým bile, sense umarsýzca karþýmdasýn. “Yokum” diyorsun içi boþalmýþ cümlelerinle. En okkalýsýndan yudumlarken seni, boðazýma takýlan o terk edilmiþlik var ya; etlerimi lime lime yapýyor. Bir daha ne zaman takýlýr hayat oltama, bir daha ne zaman hesapsýzca kucaklar beni, bilmiyorum.

     Sýyýrdým ruhumu etimden. Seni biraz daha anlamak için çýplaðým. Býrak teninden aþaðýya kayýp gitsin yüreðindekiler, art arda týrnaklarýný geçir bedenime, sana karþý koymak aklýmda deðilken, didikle ruhumdakileri. Kaba bulduklarýný törpüle, yanlýþlarýmý düzelt, kusurlarýmý af et...

     Bana yýllar önce öðretmek istediðin, benim þuursuzca “hayýr” dediklerim için cezalandýr beni. Sana yazdýkça azalýr sanmýþtým acýlarým...

     Çoðalýyorlar, öbek öbek geliyorlar üzerime, beni çýldýrtmak için ellerinden geleni yapýyorlar. Baðýrmak istemiyorum oysa, bu kadar zayýf olmaktan korkuyorum, acizliðim seni dahada yabancýlaþtýracak bana. Damarlarým þiþti sinirden, koyu kýrmýzý bir kin aklýmda, ama sana kýyamýyorum.

     Bir bardak çayla hafifler sandýðým kederimi, doldurup doldurup içiyorum. Çay yerine, özlemlerimi demlemiþim, bir haberim!

     Kapý çalýyor...

     Gelen dünden bugüne dostum, dünden bugüne sýrdaþým, gelen, yine sensin.

     Buyur edilmeyi beklemiyorsun, çat kapý geliþin mutlu mu etsin, delirtsin mi karasýzým. Seni alt edip, sýyýrýp atsam üzerimden, yýkasam, çýksa o bildik kokun, senden hiçbir iz kalmasa, yok olsan... Kendime ettiklerim, senin yapamayacaðýn türden. Fikirlerim uçup gitmeli, boþ bir bavul alýp, týkmalýyým seni anýmsatanlarý. Ýki bilet alýp doðru gara koþmalýyým. “Sen yanýmdasýn” diye ardýma bakmak gelmemeli aklýma, beni istemediðini, unuttuðunu unutmalýyým.

     Kafamý gömmek için bulduðum yer, senin yüreðinde olmamalý. Bedenimi dýþarýda býraktýðýmý hatýrlamamalýyým. Kimse gülmemeli acýlarýma, kimse acýtmamalý daha çok...

     Beni sevende, beni terk edende sen olmalýsýn!.