“Al beni yanýna anne ne olur
     Bu kýrýk dökük, yamalý hayata,
     Tutunamadým bir ucundan…
     Lakin biliyorum, doðmak zor anne…
     Yaþamak isteyen yüreðimle
     Ýçim çekiyor baharlarýný
     Dindir sancýlarýný
     Al beni yanýna anne…”

“Sen üzülme þimdi kýzým,
Ben üzüleyim,
Dünya gözüyle
Sarýlamadým sana…
Sen haklýsýn doðmak zor
Ama ölmek daha da zor cennetini düþleyerek”


     Böyle seslenirdin bana düþlerimde her gece… Hayata küskünlüðümü unuturdum seninle… Yýllandýkça hayallenirdim, varsa yoksa sen, sen… Sen içimdeki “can”dan bir çocuk…

     Yoklukla konuþmak ne zor bilsen… Ýçini dökmek kendine, aynalara küsmek… Ama yine de sevdalanmak düþlerine sarýlmak… Sevdalar hiç eskir mi kýzým… Deniz’im… Seni düþündükçe üzülmem ben, içimin gülen yüzüsün sen… Umutlarýmý koynuma aldýðýmda düþlerimden doð kucaðýma… Karanlýk ve soðuk gecelerde uyutma gözlerimi, bir sýcak gülüþün ýsýtýr beni… Geceyle gün arasýnda mahmurluðum olsun býrak… Türlü yaramazlýklarýn olsun bana, gamzeli bakýþlarýnla yýldýzlar gibi göz kýrp karanlýklardan korkma deniz’im… Sözümden çýk sen, kalbimden düþümden çýkma…

Bil ki hiçbir satýrda, hiçbir þarkýda, hiçbir doðumda yok seni arzulayýþlarýmýn bitimsiz sancýsý… Acýtan her sancýda daha çok yaklaþ bana…
“Sen” bulaþsýn hayata, mutluluklarýn kýpýrdasýn içimde… denizlerin ufku sesinde, sonbahar güneþinin rengi gözlerinde olsun… Deniz, toprak ve güneþ arasýnda oynarken yakalayýp, kollarýma alayým seni… Hadi kýzým, tüm gecikmiþliðime raðmen katran karasý geceleri yýrtarak avuçlarýmda kýpýr kýpýr kýpýrdan… Ýçimi týklat ve bana gel… Unutmaya yüz tuttuðum huzuru ve baharýn çiçeklerini cennet kokulu ellerinden sun bana…

Mümkünse bir bahar günü gelmelisin… Ýllaki Sonbahar… Vakit sonbahara yakýn çünkü… Yaz güze açarken kapýlarýný, gel de gör iadesiz taahhütsüz geliveren mutluluklarýmý… Gecikmiþ bahar dallarým tomurcuk tomurcuk çiçek açar geliþinle… Geliþinle ilk kez hazan olmayacak baharlarým kýzým… Sýzýlarýmýn avuntusu olacak geliþlerin ve her kurumuþ yaprakta minik ellerin müjdelenecek… Bu solgun mevsime ve daha her þeye inat Umut’un gözleri aydýnlatacak günümüzü ve bu Deniz ýþýldayacak…

Ýlkbaharýn çiçeklerinden dokunmuþ elbiseler giydirince sana, yüzümdeki çizgilerim kaybolacak mutluluktan… Islýk ýslýða meltemler esecek saçlarýnda… Bahçemizdeki çimenlerin üzerinde senin oynamaný izlerken göðüs kafesime sýðmayacak özlemli yüreðim… Minik eteklerin uçuþurken gün batýmýnda, dantelli çoraplarýn ve kýrmýzý pabuçlarýnla gel… Kýyma bana yavrum…


Caným kýzým, göz yaþlarýmýn rahmetine sýðýn hadi… Ben aðladýkça yaþa sen bitanem… Her damla gözyaþým nefes olsun canýna… Sevdamýn diyeti ömrünün sebebi olsun… Nazlý ýþýltým, cennetinin kapýlarýný kapatma yüzüme… Kara topraklar sarmadan bedenimi gülümseyen yüzün olsun gözlerimde… Topraklarlara yüz sürmeden yüzüm, mis kokulu ellerin olsun yanaklarýmda… Sensiz geçen yýllarýmdan damýttýðým sevdamý aþýlayayým damarlarýna… Mutluluklarý emzireyim sana… Bu günahkar annenin seni baðrýna basmasýna izin ver yavrum…

“Senin için erken belki,
Benim içinse uzak…
Vakitsiz de olsa söyledim söylemem gerekeni…
Bir asýr yada bir ömür… Fark etmez…
Nasýlsa geleceksin kýzým
Ama ne olur söyle bana,
Kaç bahar bekleyeceðim daha…”

Ayþegül TEZCAN