“Senden önceki tüm yalnýzlýklarýmý soyundum üzerimden…“

Sözcüklerimi önüme dökerek sana gelen yollarýn ortasýnda yürüyorum yalýnayak… Dudaðýmda; hasret kokan o hüzünlü deli kýz türküleri… Rüzgar býraktýðýnda ellerimi saçlarýmýn her bir teline dolanýyor güzüm ve ben adýný heceliyorum mevsimlere. Özlemli avuçlarýmdan döküyor kelimelerim, dinle. Bedelsiz seven ve sevdasý uðruna canýný kurban etmeyi göze alan umutlu bir kadýný anlatacaðým sana 29 harfimle…

     Bilmediðin bir yerde gizlice yaþanýyordun sen aslýnda, satýr satýr soluk almaktaydýn kasým düþleriyle. Güneþin eteklerinden düþen çiçekleri toplarken alnýndan öptüðün sevdalarý izlerdim ben iki gözüm… Seviþlerini kýskanýr, terine karýþýp topraða akmak isterdim harf harf… “Seni seviyorum” dediðinde tüm kuþlar kanatlanýrdý sesinde... Üþümüþ kanatlarýný gülüþlerimle sarardým bilmediðin bir yerde… Yüreðimde büyütürdüm seni…

“Aþk deðildi bu bir umut vakasý”

     Günlerden bir gün göðsümde sakladýðým kelebekler anlattý beni sana. Benliðimden vazgeçip “sen” olmak için nasýl savaþtýðýmý, üþümüþ ellerin için bedenimi nasýl közlediðimi… Seni bir ana gibi, toprak gibi, yar gibi nasýl sevdiðimi anladýn kelebeði dinledikçe… Gözlerindeki hüzne nice umutlar ekerek nasýl bedenimi harcadýðýmý anladýn yýldýzlarý hayatýna serdiðimde.

“Nefes aldýkça yaralarýna merhem olacaktý nefesim.”

Ödenmemiþ umutlarýmdan istifa edip varlýðýmý sana adadým yokluðunda bile. Gülümsediðinde ellerimi semaya çevirip bin duaya dururdum tenha dudaklarýmla… Sesim olurdu, nefesim olurdu her gülüþün. Yorgun yokuþlarda gül yordamýyla seni özledikçe, adýnda soluklanýrdým. Karanlýklarýndan aydýnlýða gebe kalan gecelerde masal perisi olurdum rüyalarýnda yaþamayý seçerek.
“Seninle olmak hayata yeniden baþlamak gibiydi nazarýmda...”
Saçlarýma güller seren sevgili… Cümle cümle sana geliyorum kabul eyle… Rüzgarýn kulaðýna fýsýldýyorum usulca… “Seni seviyorum” diye yankýlanýyor deniz kokulu þehrim. Yalnýz gecelerime doðuyor sevinçli umut bakýþlarýn. Yýldýzlar þahit olsun ki senin gözlerinde kendimi görmek bir çocuðun gözlerinde gülümsemek gibi... Saçlarýmda yýldýzlar, gözlerimde sen’li umutlar dans ederken sen de yüreðine al beni… Sevdaný giyinirken tenime, kanamýyorum hiç... Köksüz endiþelerimi zamansýz mevsimlere katýp, sar sen de bedenimi... Konuþmayalým yalnýzlýðýn gün doðumlarý kuþatýncaya kadar tanyerini… Sadece susalým gözlerimizde... Gülüþlerimiz okþasýn birbirini.
Uçsuz bucaksýz bir yoldayýz iþte. Yol kenarýndaki her tohum bizimle yeþeriyor bak. Umutlanýyor filizler ve hayat yeniden güzelleþiyor gözlerimizde. Anlamlar yüklüyoruz rüzgara… Yaðmurlara yetim düþlerimizi seriyoruz. Süregelmiþ aþklara benzemiyoruz biz ya da ayaküstü yaþanan sevdalar gibi deðiliz. Özlemleri yýkýyoruz gözyaþlarýmýzla. Ne sen bana kýyabiliyorsun, ne ben sana… Verilecek bir can aranýrken; yaþanacak güzel günler varsa, tek bir yürek kalacaksa eðer ikimizde canýmýzý vermeye hazýrýz birbirimize... Sebep ne olursa olsun kalan hep mutlu olacak çünkü...
“ Biliyorum ki seni yaþamak her þeye deðer...”
Evet, bu sevda ayný zaman diliminde yaþanabilir, yaþanýyor
da… Tertemiz, saf ve yalýn bir halde ilerliyor… Ama bir filizden daha kýsa
zamanda büyüyoruz… Dal budak olduk, þimdi mutluluk meyvelerimiz var
önümüzde “umut”umuz var, düþlerimde büyüttüðüm kýzýmýz… Her gülüþümüzde bir meyvemiz olacak hayat aðacýnýn “can” kokan dallarýnda… Her mutluluðumuz ab-ý hayat olacak yetim kalmýþlara... Biz hep ”biz” olarak kalacaðýz ve bir nefes kadar yakýn duracaðýz birbirimize...
Ýþte sýrf bu yüzden yüreðinin aydýnlýða bakan yüzüyüm ben.
Bu yüzden sevdamýz sonsuz, hasretimiz ise kelebek ömürlü olacak hep...
Gurbet kuþlarýnýn havalandýðý o ýssýz mevsimde eksilterek yüreðimdeki ölümleri
Gözlerindeki hayata emanet ediyorum nisan yaðmurlarýnda kendimi...
Ýyi bakacaðýna eminim ay ýþýðýnda tomurcuklanan gülümün umut yapraklarýna…

Unutma avuçlarýmdaki bu ateþ aþk deðil, bir umut vakasý gün ýþýðýnda…
Bütün mevsimler güz olsa da umudu olanýn her þeyi vardýr aslýnda…

Nisan 2008
Ayþegül TEZCAN