Yorgun, argýn þiirlerle yalnýzlýðýma sesleniyorum her gece. Göðsümde bir sýkýntý büyütüyorum hüzün mavisinde… Sustukça sus’uyorum ve susadýkça sana yazýyorum. Uykularýmý böldüðün yerden kanýyor gecelerim duyuyor musun... Karanlýk hayallerimle tutuyorum ellerinin mevsimsizliðini. Her sabah yalnýz uyanýyorum, sessizce aðlýyorum, hala yaþýyorum neden… Uðruna verilmemiþ bir can ne iþe yarar bu bedende…

     Güneþin acý çýðlýðý ile açýyorum gözlerimi. Yüzümü yýkýyor hayalin, sonbaharýn en hazin yaðmuruyla aynada sana bakýyor gözyaþlarým. Sen yaralý anýlarýn tozunda topraðýnda oyalanýrken, hasretinle yakarým yüreðimi yar… Penceremden rüzgarla gelir ellerin, ayný acý ile daðlanýrken yüreðimiz, sensiz üþürüm yangýnlarda… Adým adým gül kokan göðsüne yürürüm. Yaðmurunda ýslanýrken, hasretimle ýpýslak kollarýný açýp beni sardýðýný düþünürüm. Suskunluðumda seslenirken her köþe baþýnda seni beklerim.

     Her gün yeni baþtan, þarkýlarýn hüzün makamýna uzanýrým, þehrimin sensiz sokaklarýnda özlemli duvarlara yaslanýrým. Kirpiklerimin gölgesinde minik bir umut iç çekerek aðlar. Her gün batýmý canýma kasteden düþlerim kanatýr gecelerimi. Tedirginim karanlýklarda, anlamsýz bir hayatýn içinde tek sýðýnaðýmsýn benim.

     Sensiz yarým kaldýðýmdan beri caydým kendimden bilesin. Kararttým gözümü, sana biriktiðim satýr aralarýnda yüzündeki çizgilere dokunduðumdan beri kurþunladým özlemleri. Bilirsin hep unuturum ben. Bu yüzden seni beklemelerim hiç bitmiyor. Unutuyorum yine iþte, ellerime yazýyorum “terk edip gittiðini”… Buna raðmen rengarenk düþlerin içinde ellerine sarýlýyorum her gece. Olmuyor yar, ellerime deðil ne olur gidiþlerini yüreðime yaz, yoksa býrakmam seni…

Her sabah gündoðumlarýný kuþatan sevdalý bakýþlarýmýn hatýrýna unutsan her þeyi diyorum. Saçlarýmýn rüzgarýna býraksan düþlerini. Þimdi gelsen de bahsetsek yitik yarýnlardan. Ah yar, hep geliþlerini iple çekerken düþtüm kör kuyulara. Karanlýðýma kadar gel hadi. Gül rengi gözyaþlarým çaðlýyor kirpiklerimde, avazým çýktýðý kadar baðýrýyorum, nerdesin… Zamanýn hüzün sýðýnaðýnda bekliyorum gelmelerini. Ýçten içe yanýyorum, küllenmeden kanýyorum sevdana. Bunca hüznün içinde bana kendimi sevdirdin sen.

     Her satýr sana, her þarký, her þiir sanayken ölüm gibi susuyorsun, pusuyorsun gölgelerde. Peþimde bir Eylül kaçsam kaçamam, canýna susarým sustuðun kadar… Anla halimi yar, sessizce aðlýyorum, seviyorum haykýrmadan, yormadan yorgun kalbini… Ne olur sende duy sesimi, kara toprak gibi sar beni.

"Yüreðindeki ölümün gölgesinde gözlerindeki yaþamla hüzün alfabesini uyandýrarak yürek yangýnlarýný kundaklýyan adam..."

Sanadýr sesleniþim;

Sevda yolunda hüzünlerim olsa da
Düþlerimizdeki o yerlere alýp götür beni
Ayrýlýk yaksa da her gün güneþi
Mehtabýn akseder al yanaklarýma
Uçar gönül kuþum þahince, meydan okur vedalara
Dert fasýllarýnda ismini perçinledim dudaklarýma
Bendeki seni öldürmeye çalýþma sakýn…
Sendeki ben kadar kýsa deðil bendeki ömrün…

Þubat 2008

Ayþegül TEZCAN