Nerdesin… Yokluðunda paramparça, kuru bir kalabalýk sözlerim. Gel de bereketlensin sofrasý düþlerimin. Geliþinle dinsin döktüðü gözyaþý, þiirlerimin. Geçen zamanla birlikte savruluyoruz uzaklara. Ýki efsane yürek, nedensiz kederlerimizle istemediðimiz yollara sapýyoruz. Bir “unutuluþ” sürekli kendini hatýrlatan. Sevda ile yüz yüze kalamadan, batan güneþe döndüm yüzümü. Ýstemesen de eðdim boynumu imkansýzlýða. Acý olsa da bildim, her sevda yaþandýðý kadardý. Yaþayamadým ki…

     Nerdesin… Nice aþklar yitirdiðin yetmedi mi… Harfleri yan yana koyup anlatamadýðýn aþkýn yüzünü çizdiðin yetmedi mi kadýn düþlerime… Usulca kayboluyorum þehrinin karanlýk mehtabýnda. Sevdalarýnla aydýnlanan yüzümün güldüðüne bakma sevgili, kanýyor avuçlarým. Taa þuramdaki bir sýzýyla üþüyor yüreðim. Karanlýk günler esir alýyor köksüz sevinçlerimi. Kocaman bir þehrin ýþýklý sokaklarýnda öyle yalnýzým ki. Oysa bütün bu sokaklarý anlatmak istiyorum sana. Kulaðýna fýsýldamak nefesimi. Yok yapamýyorum. Bil ki insafsýz hasretine inat, aynaya her baktýðýnda, yüzünün haritasýný çiziyor olacaðým usumda. Senin bereketli sularýnla besleyeceðim dizelerimdeki sevdalý küskün gülleri.

     Nerdesin… Özlem kayalýklarýnýn keskinliðinde kanýyor çýplak ayaklarým. Takatim yok, sonsuz bekleyiþ uçurumlarýna býraktým devasýz dertlerimi. Düþlerimde bir sen yarattým. Sohbetinle þenlendim, omzunda aðladým, gözlerinle dertleþtim. Gün geldi, siyah beyaz fotoðraflarda çocukluðuna koþtum. Gün geldi, satýrlarýndaki deli sevdalarla coþtum. Ufkun dýþýnda hüzünlü düþ kýyýlarýnda seninle buluþtum.

     Nerdesin þimdi… Hey gidi koca çýnar, þehrinin ýþýklý göstermelik yakamozlarýnda arama beni, beyaz elbisemle bulutlara uzandým seni beklemekteyim. Parmak uçlarýmda kurumuþ yapraklar, kirpiklerimde en deli yaðmurlar, omuzlarýma döktüðüm simsiyah saçlarýmda matemli yýldýzlardan bir taç.

Ya sen, sen nerdesin…
Saçlarýmý uzatmadan musalla taþýna,
Gelir misin…

12/09/2007

Ayþegül TEZCAN